ජෝන් මාමා

මේ ළඟදී මම නිවාඩුවකට මහ ගෙදර ගියෙමි. අපේ මහගෙදර තියෙන්නේ මාතර දිස්ත්‍රික්කයේ කෙළවර, තරමක් පිටිසර, එහෙත් සුන්දර ගම්මානයක කඳු නැග්මක මැද හරියේ හුදකලාවය. මා කුඩා කල හැදුනේ මෙහිදී ය. දැන් පාළු ස්වභාවයක් ඉසිලුවත්, එකල පවුල් කිහිපයක් (මගේ ලොකු අම්මලාගේ) සහ ළමෝ ළපටි දස දෙනෙක්ගෙන් මේ අභිමානවත් නිවස පිරී ඉතිරී තිබුණි. දැන් එහි වාසය කරන්නෝ අපේ ලොකුම ලොකු අම්මාත්, ඇගේ අවිවාහක දුවෙකුත් (මගේ ලොකු අක්කා) අවිවාහක පුංවි අම්මාත් පමණි.

මා සාලය හරහා කෑම කාමරයට ගොඩවැදුනේ පොඩි බඩගින්නක් දැනුනු නිසා ඊට වග-උත්තර බැඳීමටය. මැදි විය පසු කර ඇති ඉතා අහිංසක ගැමි යුවලක් නිහඬව ලොකු අම්මාගේ සංග්‍රහයක් භුක්ති විඳිනු දුටිමි. සාමාන්‍යයෙන් ගැමි ප්‍රභූ නිවසක් යැයි සැලකෙන මේ ගෙදර ඕනෑම මොහොතක මෙවැනි දර්ශනයක් වරදින්නේ කලාතුරකින් වුවත්, ඔවුන් - විශේෂයෙන් ගැමි කාන්තාව මට දැක පුරුදු නොවුවත්, ගැමි වැඩිහිටියා ගැන නම් මට යම් අපැහැදිලි - එහෙත් සුවිශේෂී මතකයක් ඇතිබව දැනුනි. හරි හතර රියන් පුරුෂයකු වූ ඔහු කලක් ඉතා ශක්තිමත්ව සිටි බවට ලක්ෂණ තවමත් ඉතිරිව ඇත. උඩුකය තරමක් නිරාවරණය කර තිබූ නිසා පපුවේ ඝන රෝම වැවී තිබෙනු දිස්විය.

"පුතේ, මේ ජෝන් මාමයි ඒ නැන්දයි. කන්දෙ එහා පැත්තෙ ඉන්නෙ. එහේ පොඩි උත්සවයක් තිබිල, මේ අපිට කැවිළි අරන් ඇවිත්..."
ලොකු අම්මා මට ඔවුන් හඳුන්වා දුන්නාය.
බුළත් කහට බැඳුණු මුවින් ඔවුහු මා සමග අහිංසක ලෙස සිනාසුනහ. ඒ සිනහව තුළ, ගැමි කමට ආවේණික අව්‍යාජත්වය, ගෞරවය, ලෙන්ගතුබව යන සියල්ල ගැබ්ව තිබුණි. මේ සමගම මා හද තුළ වූ ගැමියා අවදිව ජෝන් මාමා ගැන අපූරු සිදුවීමක් සිහිකැඳවමින් මා වසර විසි ගණනක අපූර්ව වූ අතීතයට කැඳවාගෙන ගියේය.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
මහගෙදරට අයත් කුරුඳු ඉඩම, අක්කර ගණනක් පැතිරී නිවස පිහිටි කන්දේ මුඳුන දෙසට යොමුවී තිබිණ. ඊටත් උඩින්, මුඳුනට කිට්ටුවන්නට තිබුණේ නොඉඳුල් වන ලන්දය. මේ ළඳු කැලෑව මාගේත්, අමිලගේත් ළමා සිත් නිරන්තරයෙන් කුහුලෙන් පුරවාලීමට සමත්විය. (අමිල යනු මගේ සමවයසේ සිටි ලොකුඅම්මා ගෙනෙකුගේ පුතෙකි.) ඉඳහිට දිනක මහගෙදර පිළිකන්නට ලන්ද බැස එන වල් ඌරන්, ඕලු මුවන් හා රාත්‍රියට විවිධ අත්භූත ශබ්ද නගන විවිධ සත්ත්වයන් මෙය අපූරු තැනක් යයි යන අදහස අප හදවත් තුළ ස්ථිර කලේය. මෙහි මුදුනට නැග්ග විට මුහුද ඇතුළු අප මෙතෙක් නොදුටු බොහෝ අපූර්ව දේ දර්ශනය වන බවට අපි විශ්වාස කළෙමු.

එක්තරා පාසැල් නිවාඩු දිනෙක, ගෙදරට හොරා මෙය ගවේෂණය සඳහා තරණය කිරීමට අපි දෙදෙනා තීරණය කළෙමු. (දළ ඌරන්ගේ/ බඹරුන්ගේ ප්‍රහාරයට ලක්විය හැකි බැවින් මෙය අපට තහනම් කර තිබුණි.) එකල අපේ වයස අවු.7කි.

කුරුඳු ඉඩම පසු කර අප බොහෝ දුර පැමිණ තිබුණි. දැන් දැන් රැහැය්යන්ගේ කන් බිහිරි කරවන ශබ්දය ජනිත කළේ ගුප්ත හැඟීමකි.

එක් වරම අමිල මට වැළමිටෙන් ඇන වහාම නිෂ්ශබ්ද වනලෙස දන්වා මාත් ඇදගෙන පඳුරක් පසු පස සැඟවුනේ කුතුහලය අවුස්සමිනි.
පඳුරු අතුරින් අප දුටුවේ කුමක්ද...?

ඇඟ පුරාම ඝනව රෝම වැඩුණු කළු, ඉතා උස මහත කෙනෙක් (ඇඳ සිටියේ අමුඩ කෙටියක් බව යන්තමින් මතකයි.) අප දෙසට එයි.

මේ කැළෑවේ හොල්මන්, අවතාර, යකුන්, බහිරවයන් අරක්ගෙන ඇතිබව කියමින් අප සහෝදරියන් නිතරම අප දෙදෙනා බිය ගන්වයි. එවෙලේට කොලු කමට එය අවඥාවට ලක් කළත්, යම් යම් අත්භූත දේ පැවතිය හැකි බවට අප යටි හිතේ තැන්පත්වී තිබෙන්නට ඇත.

ඊළඟ මොහෙතේ අමිලයාත් ඇදගෙන කඩාගෙන බිඳගෙන දුවන්නට මගේ දෙකකුල් වලට පණ ලැබුනේ කෙසේදැයි නොදනිමි.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
මේ සිද්ධිය මා මතක්කර සිටිවිට, ජෝන් මාමා ඇතුළුව අප සියලු දෙනාට සිනාව නවත්වාගැනීමට නොහැකි විය. මහගෙදර සියලු දෙනා හඬ නගා සිනාසුනද, ඔවුහු පළ කළේ නිහඬ අහිංසක සිනාවකි. එකල ඔහු කිතුල් මැදීම කළ බවත්, කැළය මැදින් කෙටි පාරකින් ගමන් කළේ එවැනි රාජකාරියට විය හැකි බවත් ඔහු කීය.

පිළිකන්නෙන් ගෙට ගොඩවූ ඔවුහු, පිළිකන්නෙන්ම බැස ගියහ. සාලයට පැමිණ ආගිය තොරතුරු විමසීමක් එම ගැමියන්ගේ නොවීය.
ඔවුන් ගිය පසු ලොකු අම්මා පැවසුවේ ජෝන් මාමා තරුණ කළ ඉතා හැඩි දැඩි සැරපරුෂ පෙනුමක් තිබුණක්, ඔහු එකල පවා පාඩුවේ ජීවත් වූ අහිංසක නිර්ව්‍යාජ ගැමියෙක් බවයි. 

අපූරු පින් අනුමෝදනාව

සෑහෙන කාලෙකින් ලබැඳි මිතුරෙක් කතා කළා..වෙන කවුරුවත් නෙමෙ...ෂෙරීෆ් (එයා ගැන මේකෙ වෙනම තැනක ලියැවිල තියෙනව. ලින්ක් එකක් දාන්න විදියක් නෑ කවුද ගෝතයෙක් 'ස්පෑම්' කියල රිපොර්ට් කරන්න අරන්.) මතකයන් ආයෙත් අවුරුදු කිහිපයක් අතීතයට ගියා. පුංචි, නමුත් කිසිදා අමතක නොවන සිදුවීමක් ඒත් එක්කම මතකෙට ආවා. මේක වුනේ වෙසක් කාලෙක වුනත් සුදුසු කාලෙ - මීළඟ වෙසක් කාලෙ එනකම්  ඉන්න බැරි නිසා ඔන්න ඔහෙ ලියල දානව.

මම ගියා තොරණක් බලන්න. තොරණක් කිව්වෙ වෙසක් තොරණක්. සෑහෙන කට්ටිය එහෙමත් හිටිය. රෑ. 
මෙන්න බොලෙ ටික වෙලාවකින් මගෙ නම කියනව යකඩ කටෙන්...!

"............ විශ්වවිද්‍යාලයේ සේවය කරමින් සිටියදී හදිසියේ අප අතරෙන් වියෝවූ..
මහාචාර්ය සුනෙත් පතිරණ මහතාට නිවන් සුව පතමින් එතුමාගේ ආදරණීය ගෝලයන් පිරිසක් රුපියල් විස්සක මුදල් ආධාරයක් අප වෙත ලබා දී තිබෙනවා."
මෙසේ කී නිවේදකයා හිටගෙන කවියක් කියන්න ගත්තනෙ මගේ අවාසනාවන්ත හදිසි වියෝව ගැන..!

එක පාරටම තක්බීර් වෙලා ගියත් ඊළඟ මොහෙතෙ මට තේරුණා මොකද්ද පටලැවිල්ල කියලා...
මේක මගෙ යාලුවො එකතු වෙලා කරපු පුංචි අහිංසක විහිළුවක්.

අධික වැඩ රාජකාරි නිසා මාත් එක්ක ෆෝන් එකෙන් කතා කර කර ඉන්න වෙලාවක් නැති වුනත් ආයෙමත් අවස්ථාවක් ආවොත් මාව ආදරේට මරන්න නුඹලා පසුබට නොවෙන බව මම දන්නවා....
ආදරණීය සරසවි මිතුරනි, ජීවත්ව සිටියදීම මට පින් අනුමෝදන් කරනු ඇසීමට දුලබ වාසනාව උදා කර දීම ගැන නම් කියලා වැඩක් නැත....

ජීවන සුනාමිය

ජීවිතයේ වාසනාව හා අවාසනාව සදා අප සමග නොවුවත්, ඒ ද්විත්වයම කිසිදා අප හැර නොයන බව මට තදින් විශ්වාස කිරීමට සිදුවී ඇත්තේ පසුගිය වසර කිහිපය තුළ අත්විඳීමට සිදුවූ විශ්වාස කිරීමට තරම් නොහැකි එක පිට එක පැමිණි දුක්, කම්කටොළු මැදින් මා සොයා ආ වාසනාව නිසාය. විටෙක මා තරම් අවාසනාවන්තයෙකු මේ මිහිපිට නොමැති යයි හැඟුනිද, ඒ අවාසනාවම මට ජීවිතයේ නොසිතූ විරූ ජයග්‍රහණ ළඟා කර දී ඇති අයුරු මා විශ්මයට පත් කරයි. ජීවිතය නම් මෙයැකැයි සියල්ල උපේක්ෂා සහගතව ඉවසීමටත්, කම්පා නොවීමටත් මා ප්‍රගුණ කළේ ඒ අසමසම අවාසනාවන්ත සිදුවීම් සමුදායයි.

ඒ වන විට ගෙවෙමින් තිබුණේ මගේ සරසවි දිවියේ තෙවන වසරයි. ඉතා උද්යෝගිමත් ලෙස අධ්‍යයන කටයුතු කරමින් සිටි මගේ ඒකායන අරමුණ වූයේ උපාධියේ ඉහළම සාමාර්ථයක් ලබා ආචාර්ය මණ්ඩලයට බැඳීමයි. තෙවන වසර ප්‍රථම සෙමෙස්තර විභාගයෙන් GPA අගය ලෙස 3.8 ඉක්මවින් මා කණ්ඩායමේ ඉහළම ළකුණු වාර්තා කර තිබීම ඒ බලාපොරොත්තු තවත් තීව්‍ර කළේය.

නමුත් අවාසනාව මා හඹා ආවේ මටත් හොරාය. වසර 2 1/2 කට අධික කාලයක් පෙරුම් පුරමින් බලා සිටි මට ඇයගෙන් ලැබුයේ අනපේක්ෂිත පිළිතුරකි. මෙයින් ලද ජීවිත කළකිරීම හා වෙනත් කරුණු කිහිපයක් මුල් කොට ගෙන මට දැඩි මානසික අවපීඩනයකට මුහුණ දීමට සිදුවිය. එය එකම හේතුව නොවුවත්, මා ක්‍රමයෙන් කෘශ වී සිරුර වැහැරී දැඩි ලෙස රෝගාතුර වූයෙමි. එක්තරා දිනෙක එහි සීමා මායිම් දෙගොඩ තලා ගලා ගොස් මා ක්ලාන්ත වී ඇද වැටුනි. 
රෝහලට ඇතුළත් කර කරන ලද පරීක්ෂණ වලින් හෙළි වූයේ මා සදාකාලික රෝගියකු බවට පත්ව ඇති බවයි. මගේ රුධිරගත ග්ලූකෝස් මට්ටම 667 ඉක්මවා තිබූ අතර මා දියවැඩියා රෝගයේ ඉතා අවාසනාවන්ත ගොදුරක් වී තිබුණි. ඒ වනවිට මා යන්තමින් ජීවිතයේ 24 කණුවට ළගා වූවා පමණි.
මියෙන තුරාම මා හට දිනපතාම දෙවරක් ඉන්සියුලින් එන්නත් කිරීම අනිවාර්ය බව වෛද්‍යවරු නිර්දේශ කළහ. ඔවුන්ගේ තවත් එක් නිර්දේශයක් වූයේ එම එන්නත මා විසින්ම කරගත යුතු බවයි! 

මෙය මා දැඩි කළකිරීමකට පත්කිරීමට සමත් විය. වෙනත් අයකු විසින් කරන එන්නත් කිරීමද මා ඉවසන්නේ ඉතා වේදනාවෙනි. දිනකට දෙවරක්, මියෙන තුරාම මගේ සිරුර මවිසින්ම සිදුරු කර ගැනීම ඉවසිය හැකිද? තව කොපමණ දුරක් යා යුතුව තිබේද..? 
මීට අමතරව මුළු ජීවිත කාලයටම බලපාන පරිදි මට සියලුම රසවත් ආහාර සපුරා තහනම් කරන ලදී.

ගහෙන් වැටුණු මිනිහට ගොනා ඇන්නා සේ වූයේ, සිරුරේ සංඥා හසුරුවන රසායනික සමතුළිතතාව බිඳ වැටීම හේතුවෙන් මගේ දෑසේම පෙනීම නැති වී ගියාට පසුය. 

තෙවන වසර අවසන් විභාගය ළඟ ළඟ එයි. මේ මානසික කායික තත්ත්වය හමුවේ මගේ අරමුණු වලට කෙසේ නම් යා හැකිද..? එය සිහිනයක් පමණි. මේ ගෙවී යන්නේ අධ්‍යයන නිවාඩුවයි.
මා ඇය සමඟ අමනාප නොවුවත්, ඇය මා බැලීමට පැමිණියේ නැත. සදාතනික රෝගියකු බවට පත්ව ඇති මා, මින් ඉදිරියට ඇය පමණක් නොව සමස්ථ ගැහැණු වර්ගයා විසින්ම ආදරවන්තයෙකු, ආදරබර ස්වාමි පුරුෂයකු හා තම දරුවන්ගේ ආදරණීය පියා ලෙස පිළි නොගනු ඇත. මා නිරෝගී කල ප්‍රතික්ෂේප කරන ලද හේතුන් ගැන සිතන විට, මෙය දරා ගත නොහැකි තරම් කටුක යතාර්ථයක් බව මට පසක් වුණි.

මට සිතුනේ මා තරම් අවාසනාවන්තයෙක් මිහිපිට තවත් නොමැති බවයි.
යන්තම් පෙනීම ලබා, මුහුණ දුන් තෙවන වර අවසන් විභාගයේ ප්‍රථිඵල නිකුත් වීමත් සමගම එය සනාථ විය. සියලුම විශයන්ට සාමාන්‍ය සාමාර්ථ ලබා, මා කණ්ඩායමේ අන්තිමයා වී තිබුණි. GPA යන්තමින් 2.0 ඉක්මවීය. ප්‍රථම පන්ති සාමාර්ථය සාමාන්‍ය සාමාර්ථයක් බවට පත්ව තිබුණි. මීට පෙර විභාගයේ Batch Top වූ මා මෙවර Batch Bottom වීම කොතරම් දරුණු දෛවයේ සරදමක්ද..? මගේ එකම සැනසීම වූ ඉහල සාමාර්ථයක් සහිත උපාධිය හා අනාගත රැකියාව කෙරෙහි බලාපොරොත්තුද  කෙමෙන් මා හැර යන බව දැනුණි.

කෙසේ වෙතත් අවාසනාවට දිනුම නොදී සටන් කළ යුතු බව මම තීරණය කළෙමි. මගේ අරමුණට යාමට නම් අවසන් වසර සියළුම විෂයන්ට අති විශිෂ්ට සාමාර්ථ ලබා ගනිමින්, ගෞරව උපාධිය සඳහා සම්පූර්ණ කළයුතු පර්යේෂණයද ඉතා උසස් තත්වයෙන් තිබිය යුතුය. මේ සඳහා ඉතාමත්ම දැඩි කැපකීම් කිරීමට අවශ්‍යය. ඉතාම සුළු අත්වැරදීමකින් පවා එය අහිමි වී යා හැකිවීමේ අවදානම මා දැරිය යුතුය.

ඔව්..මා එය කළෙමි...!

මට අවශ්‍ය කර තිබූ පන්ති සාමාර්ථය සහිතව මා උපාධිය ඉතා ඉහළින් සමත් වී තිබුණි. මෙවර මට සිතුනේ මා ඉතා වාසනාවන්ත බවයි.

නමුත්... මා සිතුවා වැරදිය....'කට වැඩි නිසා' මා ආචාර්ය මණ්ඩලයට බඳවා ගැනීම විශ්වවිද්‍යාලය විසින් නිගරු කොට ප්‍රතික්ෂේප කරන ලදී.
පුද්ගලික අංශයේ රැකියාවක් සොයා ගන්නට පෝළිමේ රස්තියාදු වූ මට දැනුනේ නැවතත් අවාසනාව යළි මා ලුහු බැඳ එන බවයි. රටේ සියළුම ප්‍රධාන පෙළේ මෘදුකාංග සමාගම් මගේ පන්ති සාමාර්ථය සත පහකට මායිම් නොකර මගේ සේවය අනවශ්‍ය බව පැවසීය. අවසානයේ අප ශිෂ්‍ය කණ්ඩායෙම් ඉතිරිව සිටියේ මාත්, තව අයෙකුත් පමණි.
අවසානයේ මට රැකියාවක් ලැබුණි. නමුත් අවාසනාවේ සෙවනැළි තවමත් මා අත් නොහැරි බව වැටහුනේ රැකියාවේ වෙහෙසකාරී බවත්, ඊට ගෙවනු ලැබූ සොච්චම් වැටුපත් හේතුවෙනි. මේ වන විට රැකියා ලබා සිටි මගේ 'බැචාලා' අතුරින් ඉතාම අවම වැටුපකට සේවය කළේ මාය. කොතරම් අඩුද කියනවානම්, ඉතා දුක්ඛිත තත්ත්වයේ නවාතැන් හා ආහාර පහසුකම් ලබමින් පවා මා ලැබූ මාසික චේතනය, මාසයේ මූලික වියදම් ආවරණය කිරීමටවත් ප්‍රමාණවත් නොවීය. මා අවසන් වසරේ කරන ලද සියළු කැපකෙරීම් ගඟට කැපු ඉනි මෙන් විය. මා ලැබු දැනුමෙන් කිසිවෙකුටත් පළක් නොවන බව වැටහුණි.

නමුත් අවාසනාව තල්ලු කරගෙන වාසනාවට මා වෙනුවෙන් මවෙත පැමිණීමට ඉඩ හසර ලැබී තිබුණි.
කිසිවෙකුත් නොසිතූ පරිදි, අසාර්ථක යයි අත් හැර දමා තිබූ සංකීර්ණ ව්‍යාපෘතියක්, ඉතා දැඩි කැපවීම මත අති සාර්ථක ලෙස දින කිහිපයක් තුළ 'ගොඩ දැමීමට' මට හැකිවිය. එතැන් සිට මවෙත සියල්ල ළඟා වන්නට වූයේ නන්දා මාලිනියගේ 'පූජාසනයේ ඔබ හිඳුවා..' ගීතය යථාර්ථයක් බවට පත් කරමිනි.

නමුත් එක්තරා සිදුවීමක් නිසා මා එම රැකියාව අත් හැර දමා යළි මගේ ප්‍රථම අරමුණට යාමට ප්‍රයත්නයක යෙදුනෙමි. මා උගත් සරසවිය නව උපකුලපතිවරෙකු යටතේ පාලනය වුවද, ඔහු අසත්‍ය වූ කේළාම් විශ්වාසයට ගන්නෙකු වීම මා නැවත වරක් කළකිරීමට තරම් ප්‍රබල සාධකයක් වීම මගේ අවාසනාවක්ද නැත්නම් මගේ මවු සරසවියේ අවාසනාවක්ද යන්න නොදනිමි.

අවාසනාව වාසනාව බවට පරිවර්තනය කිරීමට තරම් මා දිරිමත් වීම ගැන අද උදම් අනමි. මා වැළඳගත් රෝගයට සාප කරමින් නොසිට මම එය පිළිබඳව ගැඹුරෙන් හැදෑරීමි. ජාන ඉංජිනේරු විද්‍යාව හා ජෛව තොරතුරු තාක්ෂණය පිළිබඳව හදාරන්නට මෙය තීරණාත්මක බලපෑමක් එල්ල කර ඇති බව පෙනේ.

කෙසේ වෙතත් රටේ කීර්තිමත් විශ්වවිද්‍යාල කිහිපයක්ම මා උණුසුම් ලෙස පිළිගනිමින් මගේ දැනුමට නිසි අගයක් එක් කළහ. ඉතා දැඩි තරඟයකින් අනතුරුව මා පමණක්ම තෝරා ගැනීමට තුඩුදුන් එක් ප්‍රබලම සාධකයක් වූයේ අවාසනාව විසින් මා උගැනුමට පොළඹවන ලද විරල දැනුමයි. 

මා හට අවාසනාවද, වාසනාවද ගෙනා ජානය 'LARS2' බව මම සොයාගතිමි.

ඈත පළාත්වල ජීවිත....

මේ කතාව කියවගෙන යනකොට ඔබට සිනා පහළ වේවි නිතැතින්ම...කමක් නෑ ඒක ස්වාභාවිකයි, නමුත් පස්සෙ හරි ටිකක් හිතල බලන්න අපි හිනා වෙලා තියෙන්නෙ අපිටමයි නේද කියලා මොහොතකට හරි....අපි උපහාසයෙන් බැලුවේ අපේම රටේ අපේම වැඩිහිටියෝ, දරුවෝ පිරිසක් දිහා...කැත්ත, උදැල්ල, ගිණි ගහණ අව්ව, වැස්ස, වන සිවුපාවා එක්ක ඔට්ටු වෙලා රටට බත, ධාන්‍ය සපයන උත්තමයන්ට....

ඒ නිසා කරුණාකරලා මේක කියවලා හීන් හිනාවක් දාලා මේ මිනිස්සුන්ව අමතක කරලා දාන්න එපා...

හරි මෙන්න කතාව. මම දුරින් හඳුනන කෙනෙකුගෙ සත්‍ය අත්දැකීමක්.

මේක වෙලා දැන් අවුරුදු 15ක් විතර වෙනවලු.
ගුරුවරයෙක් වෙච්ච මගේ හිතවතාට දුෂ්කර සේවා විදියට බොහොම පිටිසර පළාතක පාසලකට පත්වීම ලැබුනලු.
මෙයා ගිහින් තියෙන්නෙ මෝටර් සයිකලයෙන්. ගිහින් නැවැත්තුවම ළමයෙක්ගෙ තාත්තා කෙනෙක් යයි සිතිය හැකි ගැමි මනුස්සයෙක් ළඟට ආවලු.
මේ කාලෙ මේ ගමේ මෝටර් සයිකල් එහෙම දකින්න ලැබෙන්නෙ බොහොම කළාතුරකින්ලු. මෙයා අපේ හිතවතාගෙන් ඇහුවලු මෙහෙම,
"මහත්තය, උඹ මොකෙන්ද ආවෙ?"
අපේ හිතවතාට ඇමතුවෙ මහත්තය කියලද වෙන මොකක් හරි කියලද කියල හරියට මතක නෑ. කොහොමවුනත් ඒ අදහස තියෙන ගැමි වචනයක්.
'උඹ' කියල කිව්වට අපේ හිතවතාට ටිකක් විතර අප්සට්ලු. ඒ උනත් මේ පළාතෙ හැටි වෙන්න ඇති කියල දුන්නලු අහපු එකට උත්තර.
"මම මෝට(ර්) සයිකලෙන් ආවෙ."
මේක ඇහුව විතරයි අර මනුස්සයගෙ මූණ ඇඹුල් උනාලු, තරහ ගිහින් වගෙ එතැනින් යන්න ගියාලු.

කාර්යාලයට ගිහින් විදුහල්පතිතුමා හමුවෙලා, රාජකාරි
කටයුතු එහෙම සම්පූර්ණ කරලා, ආ ගිය කතා එහෙම කතාකරනකොට කිව්වලු අර මනුස්සයට තරහ ගිය සිද්දිය.
විදුහල්පතිතුමාට තේරුණාලු අවුල.
"මදැයි ඔයින් ගියා. මේ පළාතෙ 'මෝ' කියන්නෙ අම්මට. 'මෝට' කියන්නෙ 'උඹෙ අම්මට....' වගේ කතාවක්නේ....!"

ඔය වගේ භාෂා වෙනස්කම් නිසා වෙච්චි සිද්දි බර ගානක් කිව්වා, දැන් මට මතක නෑ.

ඔන්න අපේ ගුරුතුමා පන්තියට ගිහින් නාමලේඛනය පරීක්ෂා කරනවලු පහුවදා.
මෙහෙම බලාගෙන ගනකොට තියෙනවලු හරි අපූරු නමක්.
'දිවංගත ප්‍රේමදාස'
කුතුහලයට පත්වුනු අපේ ගුරුතුමා හොයල බැලුවලු මේ නමේ උපත.
බලනකොට මේ නම අයිති දරුවගෙ තාත්තා තමයි නම දාල තියෙන්නෙ. දරුව ඉපදිල තියෙන්නෙ රණසිංහ ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිතුමා අභාවප්‍රාප්ත වෙච්ච දවස්වලලු.

ඒ දවස්වල 'වෑර්ලස් එකේ' (ගුවන් විදුලියේ) හරියට වැඩසටහන් වල කියවුනනානේ ඔය 'දිවංගත ප්‍රේමදාස' නාමය. මේ ගැමි මනුස්සයා හිතල තියෙන්නෙ දිවංගත කියන්නෙ 'ශ්‍රීමත්' වගේ විශේෂණ පදයක් කියලා. තේරුම හොයලා නැහැ, ලස්සන නිසා දැම්මලු. 
බලාගෙන ගියාම අපේ නගරබද 'පොෂ්' අම්මල තාත්තලත් ඔය වගේ තේරුම හොයන්නැතුව නම් දානවානේ! (උදා. 'ට්‍රික්සි' = ප්‍රයෝගකාරී / සෙල්ලක්කාර )

ආයෙ දවසක් ආවලු අලුතෙන්ම දරුවෙක් බාර දෙන්න. බාර දීලා දෙමාපියෝ ගියාලු. අපේ ගුරුතුමා අර දරුවගෙන් විස්තර අහනවලු.
"පුතේ ඔයාගෙ තාත්තගෙ නම?"
කොළුවා උඩ බිම බළයි.
"ඇයි පුතේ දන්නෙ නැද්ද?"
(නොදන්නා බව හැඟවීමට ඔළුව වනයි.)
"හොඳයි ඔයාගෙ අම්මා ගෙදරදි තාත්තට කතා කරන්නෙ කොහොමද?"
"ඕයි..කියලා"
"එතකොට තාත්ත අම්මට...?"
"ඒයි.....!"

වායුසමනය කරපු විවේකාගාරයක, සැප පුටුවකට බර වෙලා ජනතා මුදලින් නඩත්තු වෙන අන්තර්ජාල සබඳතාවකින් මේක ලියන මට, ඔබ ලවා ඔවුන්ව උපහාසයට ලක් කරන්න කිසිම සදාචාරාත්මක අයිතියක් නැති බව යළි යළිත් අවධාරණය කරන්නනම ඕනෑ. මහාචාර්ය ගංගානාත් කියනව වගේ, අපිව මේ විදියට නඩත්තු කරන්න මේ අහිංසකයින් පවා දායක වෙනවයි කියන එක කවදාවත් අමතක කරන්න හොඳ නෑ. මගේ විවේකාගාරයේ දැල්වෙන පහනත්, වායුසමන යන්ත්‍රයත් වැඩකරන්නෙ විදුලියෙන් නොවේ, මේ අසරණයින්ගෙ ලේ දහදිය වලින් කියලයි මට හිතෙන්නෙ. අන්තර්ජන්ජාලෙ හුවමාරු වෙන්නෙ දත්ත නොවෙයි, ඔවුන් හෙලන කඳුළු කියලයි මට හිතෙන්නෙ. මේ ගැමියන්ට සේවය කරන්න අනන්ත දුක් ගැහැට විඳින අපේ ශ්‍රේෂ්ඨ ගුරු පරපුරට මෙය උපහාරයක්ම වේවා..!

ගුරු සිත සලිත කළ ගැමි සුවඳ

කලකට පසු අද යළිත් අතිශයින් සංවේදී අත්දැකීමකට මුහුණ දීමට සිදුවිය. අවුලකට ඇත්තේ එහි ප්‍රතිඵලය සිත් තැවුලකින් කෙළවර වීමයි.

ප්‍රථම උපාධියේ අවසන් විභාගය ලියා ප්‍රතිඵල එන තෙක් මාතර නගරයේ පුද්ගලික පන්තියක් ආරම්භ කළෙමි. ඉලෙක්ට්‍රොනික් හා රොබෝ උන්මත්තකයකු වූ මගේ පාඨමාලාව 'ක්ෂුද්‍රපාලක පරිගණක වැඩසටහන්ගතකරණය හා රොබෝ තාක්ෂණය' නම් විය. ඉතා කෙටි ශීර්ෂයකින් යුත් නිසාදෝ එය අතිශයින් ජනප්‍රිය විය. කොතරම් ජනප්‍රිය වූවාද කිවහොත් සූ... ගාලා ශිෂ්‍යයෝ 4 ක් වැනි අති විශාල සංඛ්‍යාවක් ආරම්භයේ සිටියත් පාඨමාලා ගාස්තු එකතුකරනවිට එය 2 දක්වා ශීඝ්‍ර ලෙස සංවර්ධනය වී තිබුණි.

එක් ශිෂ්‍යයෙක් නම් ආරම්භක දිනයේම ඔහු පන්තිය නතර කරන බව මට දිනය අවසානයේ දැන්වීය. මගේ ඉගැන්වීමේ ප්‍රශ්නයක් නැති බවත්, මේ පාඨමාලාවේ අන්තර්ගතය තම අවශ්‍යතාවට නොගැලපෙන බව ඔහු අවංකව කියා සිටියේය. රූපවාහිනී අළුත්වැඩියා කිරීම හා ගෙවල් වයරින් කිරීම ජීවිකාව කරගත් ඔහුට කෘත්‍රිම බුද්ධිය සහිත රොබෝවරු හෝ අධි තාක්ෂණික වාහන පරිගණක පාලක පද්ධති නිර්මාණය කිරීමට අවශ්‍ය නැති බවත්, දුප්පත් පවුල් කාරයෙකු වූ තමාට විවිධ රටා මවන බුදුරැස්මාලාවක් සාදා ගැනීම ප්‍රමාණවත් බවත්, මගේ පාඨමාලාවේ වපසරිය පුළුල් බවත්, මගේ දැනුමට ගරු කරන බවත් ඔහු ඉතා අවංකව දන්වා ඉවත් විය. 

උපාධිය ලබාගත් පසු රැකියාවේ හා පශ්චාත් උපාධියේ කටයුතුවල කාර්යබහුලත්වය හේතුවෙන් මට එම පාඨමාලාව එක් ශිෂ්‍ය කණ්ඩායමකට සීමා කිරීමට සිදුවිය. (එය ත්‍රෛමාසික පාඨමාලාවකි.)

වසර දෙකකට පසු...

අගනුවර අධික කාර්යබහුල ජීවිතයට සමු දී හැදුණු වැඩුණු නගරයට පැමිණියෙමි. එක් දිනක් ඉහත කී අපූරු ශිෂ්‍යයා මට අහම්බෙන් මුණ ගැසුණි. මා පාඨමාලාව ඉගැන්වීම නවතා දමා ඇති බව ඇසූ ඔහු බෙහෙවින් කණගාටු විය. කෙසේ වෙතත් මගෙන් එම පාඨමාලාව නිවසටම පැමිණ තමන්ට අවශ්‍ය ලෙස හැදෑරීමට අවැසි බව කියා සිටියේය. ඒ සඳහා ගාස්තුවක්ද කියන ලෙස ඉල්ලීය. රු. අටදහසකට එය තීන්දු විය.

ඔහු අද දහවල් 12 ට මගේ නිවසට පැමිණ සවස 5 පමණ වනතුරු මා සමඟ එකී කාරණයේ යෙදුණි. හෙතෙම දහවල් ආහාරය නගරයෙන් ගෙන පැමිණ තිබුණෙන් මම සවස 3ට පමණ නිවස තුළ දිවා ආහාරය ගත් අතර ඔහු ෆෝටිකාවට ගොස් අම්මා සහ තාත්තා සමඟ පිළිසඳරක යෙදෙනු ඇසින.

සවස 5.30ට පමණ අදට පාඩම අවසන් කළෙමි. පාඨමාලා ගාස්තුවෙන් කොටසක් ලෙසට රු. පන්සියයක් ඔහු මට දුන් අතර මම එය එතරම් ගණනකට නොගත්තෙමි.
ඔහුගේ යම් විශේෂයක් මා දුටුවේ අන්තිම මොහොතේය. වයස තිස් ගණනක් වූ ඔහු මට දණ ගසා වැන්දේය !
එවෙලේ යම් නුහුරු හැඟීමක් මසිත පහලවුවද මට වඩා ඉතා අඩු වයස් පරතරයක් සහිත ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන් මට එසේ කළ බව සිහිවී එම හැඟීම මගහැර දැමීමට උත්සාහ කළද සාර්ථක වූයේ නැත, මොහු අඩු වශයෙන් අවුරුදු දහයක්වත් මට වඩා වැඩිමල් බව මට සිතුණි.

කෙසේ වෙතත් මේ සිද්ධිය මම අම්මාට කීවෙමි.
"අනේ එයා ගියාද..? පව් හරිම අහිංසක ගැමි ළමයෙක්. ගොඩක් ඈත ඉඳන් ඇවිත් තියෙන්නෙ. හරියට ගුරු ගෞරවේ. අපිත් එක්ක එකට වාඩි උනේම නෑනෙ කොච්චර කිව්වත්. සීනි තේකොළ, බිස්කට් එහෙමත් ගෙනත් තිබුණා. සල්ලි එහෙම ගන්න එපා කීයටවත්..." 

සල්ලි..? එම පිළිකුල් සහගත වදන මා සිත තුළ දෝංකාර දෙන්නට විය.
මා ඔහුගෙන් මුදල් ගත් බව සිහිවී සිත ගිණියම් විය. 

ඉතා ධර්මානුකූල දිවියක් ගත කරන තමා අසාධාරණ ලෙස තම සේවයට  ගාස්තු අය නොකරන බවත්, බිරිඳ රැකියාවක් නොකරන බවත්, තමා කුඩා දරුවන් දෙදෙනෙකුගේ ආදරබර පියෙකු බවත් ඔහු කී බව මට සිහිවී මට පපුව 'හෝස්' ගා ගියේය. මට එවෙළේ ආවේස වී සිටියේ කිනම් යක්ෂයෙක්ද...?

මා දැන් සිතන්නේ ඔහු අමතා නැවත පැමිණෙන දිනකදී මුදල් රැගෙන නො එන ලෙස ඉල්ලා සිටීමටයි. ඔහුගේ ප්‍රතිචාරය කුමක් වනු ඇත්ද...?

පොල් ගැසීම

මේ කතාව මට කිව්වේ මම කලින් වැඩකරපු සොෆ්ට්වෙයා කම්පැනියෙ අපේ අයි.ටී. මැනේජර් සුදේශ්, අපි දෙන්නා 'අර්ජන්ට්' ප්‍රොජෙක්ට් එකකට නයිට් එකක් අදිද්දි.(ඒ කොම්පැනියෙ හැමදාම ඉතින් 'අර්ජන්ට්' තමා. හදිස්සියක් නැති කස්ටෙක්ගෙ ප්‍රොජෙක්ට් එකක් ආසාවටවත් හොයා ගන්න නෑ ! ඉතින් කාපන්කො පරිප්පුව!!).

සුදේශ් කළින් හිටියෙ මැද පෙරදිග රටක. ඉදිකිරීම් ඉංජිනේරු සමාගමක අයි.ටී. සෙක්ෂන් එකේ.
මේ සමාගමට ලැබුණලු මහා පරිමාණ ජල නළ එලීමේ ව්‍යාපෘති රාජයෙක්. ප්‍රොජෙක්ට් එක භාර වුනේ සුදේශ්ගෙ නවාතැනේ ගජයා, ඉන්දියන් ඉංජිනේරුවෙකුට. නගර දෙකකින් නළ එලාගෙන ඇවිත් අන්තිමට එක තැනකදි දෙකම එකට සෙට් කරන්න තමයි ප්ලෑන් කරලා තිබුණේ.

වැඩ කරපු කම්කරුවොත් වැඩි හරියක් ඉන්දියන් කාරයොලු. මේ අතර ඉඳල තියෙනවා හෙඩ් බාස් කෙනෙක්, මිනිහත් ඉතින් ෆුල් හින්දුස්තාන් ඩයල් එකලු.

වැඩ පටන් ගන්න දවසෙ පොර ඇවිත් අපේ ඉජිංනේරුවට කියනවලු
"සර්, වැඩ පටන් ගන්න කලින් අපි පොල් ගෙඩියක් එහෙම ගහලා වස් දොස් ඇරලා එහෙම කරමු."
එන්ගලංතෙ ඉගෙනගත්තු ඉන්ජිනේරු ඩයල් එක ඕව ගැන විශ්වාසයක් නෑ. එත් කමක්නෑ මුන්ගෙ හිතට හරි හොදයිනේ කියලා අවසර දුන්නලු.

ඔන්න ඉතින් ගජරාමේට වැඩ කරගෙන ගිහින් වැඩේ ඉවර වෙන්නත් කිට්ටුයිලු.
හෙඩ් බාස් තුමා ඉංජිනේරු තැන්ටත් වැඩිය හෙන පණ්ඩිතයලු. 'මෙහෙම කරන්න, අරහම කරන්න' කියලා කස්ටිය දක්කනවලු.
මෙයා ඉතින් ජීවිතේ වැඩි හරියක් ඔය වගේ ප්‍රොජෙක්ට් වලම වැඩ කරපු නිසා අපේ ඉංජිනේරුවත් හිතුවලු 'වැඩේ එළකිරි වගේ දෙයි. ආයෙ වැඩිය ඇඟිලි ගහන්න ඕනිත් නැහැ' කියලා.

ඔහොම ගිහින් වැඩේ ඉවරවෙන දවසක් ආවලු.
මලලසේකර ! ගම කාලා. දෙපැත්තෙන් ආපු බට ලයින් දෙක කොහොමවත් සෙට් කරන්න බැරිලු. මීටර් ගණනක් වෙනස්ලු බිම් මට්ටම (ලෙවල් එක).
දැන් ඉතින් මොකෑ කොරන්නේ කියලා හෙඩ් බාස් තුමා ගිහින් ඉජිංනේරුවට වාර්තා කළාලු ඔලුව කහ කහ.

අපේ ඉජිංනේරු තුමා:
"කමක් නෑ. උඹල පොල් ගෙඩියක් එහෙම ගහලනෙ පටන්ගත්තෙ?"
"ඔ.. ඔව් සර්."
"ගිහින් ගෙනෙන් තව පොල් ගෙඩියක්."

පොරට (හෙඩ් බාස්ට ) දැන් මාර හැපිලු. මිනිහ හිතුවෙ අම්බානකට කුණුහරුප අහගන්න වෙයි කියල. ඔයින් ගියා මදෑ.
"ඒ.. ඒ මොකටද සර්..?"
"ගෙනත් ගහපන් මගෙ ඔලුවෙ. බොලා වගේ උන් විශ්වාස කරල වැඩ බාරදුන්නට..!"

පිට්ටුව

කැම්පස්චල කැන්ටිමේ බත් එක කලක් ගියාම බල්ලෙකුටවත් කන්න බැරි බව දන්නවනේ. කොච්චර රසද කියනවනම් ඇස් වහගෙන එළවලු 4 ජාතියක් වෙන වෙනම කාලා බැලුවොත් කියන්න බැහැ මොකද්ද කෑවේ කියලා...ඇයි ඔක්කොම එක රහ, ඒ කියන්නේ පිරිසිදු ජලීය H2O වල තියෙන රසනේ..ඉතින් මේ කාලෙ කොල්ලෙක් ගෙදර ගියාම ගේන බත් එක නම් දිව්‍ය භෝජන පරාදයි. සමහර විට ගෙනාපු එකාටවත් කන්න ඉතුරු වෙන්නෙ නෑ. ලෙහන පමාව විතරයි. වාෂ්ප වෙනවා. සබන් දාලා අත හෝදලා කන හොඳ සෞඛ්‍ය පුරුදු ප්‍රගුණ කරපු 'පොෂ්' උන් ඒ අතර හිටියොත් උන්ට සොරිම තමයි. උන්ට ඉතින් ඇවිල්ල කරන්න තියෙන්නෙ කෙහෙල් කොලේ හරි ලන්ච් ෂීට් එක හරි වතුර නැතිව හෝදන්නේ කොහොමද කියලා රස පරීක්ෂණ පවත්වන්න තමයි.

ඉතින් ඒ තරම් අහේනියෙන් ඉන්න උන් ගෙදර ගියාම ගෙදර උන්ට පුදුමයි. යසට හිටිය පොඩි එකා එකපාරටම මහා කෑදරයෙක් වුනේ කොහොමද කියලා ගෙදර මිනිස්සු දහ අතේ කල්පනා කරනව. ඒ මදිවට මෙච්චර කාලෙකට ඇඟේ හැප්පුනත් සත 5කට ගණන් ගත්තෙ නැති වත්තෙ පළතුරු ගස් හූරගෙන කන්නෙ මුන් හරියට ගිහින් තියෙන්නෙ කැම්පස් නෙවෙයි ගාමන්ට් එකක් පාලනය කරන්න වගේ.

අපේ ගෙදර මිදුලෙ ටිකක් එහායින් තියෙනව පැණි කාමරංකා කියල පළතුරු ගහක්. ගෙඩි පෙනුමෙන් නිකං ගොරක වගෙයි. ඒ උනාට පට්ට රහයි. ඕක දිහා බලාගෙන ඇවිත් අපේ ගෙදර එන කැම්පස් කොල්ලො බයිසිකලේ හප්පගන්න හැදුවෙ එක පාරක් දෙපාරක් නෙමේ.

මෙච්චර දිග පූර්විකාවක් ගත්තෙ මීළඟට කියන්න යන කතාවෙ මම කරපු කොළු වැඩේ සාධාරණිකරනය කරන්න.

Aja-X කියන්නෙ මගේ බැචෙක්. අපේ බෝඩිමේමයි හිටියේ. මුගේ මරු වැඩ ගැන වෙනම පොතක් ලිව්වොත් ඒක මහා පතරංග ජාතකයත් වැඩිය දිග වෙනවා ෂුවර්. ඒවා පස්සෙ ටික ටික කියන්නම්.
මූ ටිකක් නෙමෙයි ගොඩක් අමුතු ඩයල් එකක්. එච්චර මහත නැති උනාට ගොඩක් කන්න පුළුවන්. හිත හොඳ එකා උනාට මුගේ අවුලක් තියෙනවා. ඒ තමයි කන බොන වෙලාවට බෙදාගෙන නෙමෙයි බදාගෙන කන්න තමයි වැඩි කැමැත්ත. මූ සමහර සති අන්තෙ හැටන් වල ළඟ නෑ කෙනෙක්ගෙ ගෙදර ගිහින් ලොකු කෑම එකක් එහෙම ගෙනාවට බෝඩිමේ අනිත් උන් එක්ක බෙදාගෙන කන්න එහෙම පින්සර සිතුවිල්ලක් පහල වෙන්නෙම නෑ බැරිවෙලාවත්. අනිත් එකෙකුටවත් මේක වැඩිය ඇල්ලුවෙ නෑ.

ඉතින් අපි හිතාගෙන හිටියා අපේ වෙලාව ආවම මේකට "දෙන්නං ජම්බූ".

ඔන්න දවසක් පොර හැටන් ගිහින් ආවා. එනකොටම තරුක අහපි "මොනවද බං නැන්ද ගේන්න දුන්නෙ?"
"මුකුත් නෑ."
ඒක කොහොමටත් වෙන්න බැරි දෙයක්. අඩු ගානේ මූට කන්න හරි කෑම එකක් ගෙදරි දෙන්න ඇති.
මූ ගියා බාත් රූම් එකට නාගන්න. කොල්ලා හෙන පිරිසිදු ඩයල් එක.

තරුකයයි අඹේවෙලයයි මාවත් ඇදගෙන ගියා උගෙ රූම් එකට. ඇරියා බෑග් එක. මේ තියෙන්නෙ හෙන ගැහුවා වගේ තඩි කෑම පාර්සලයක්. ඒක දැක්කම පේනවා "පුතේ මේක යාලුවොත් එක්ක බෙදාගෙන කන්න" කියලා එවපු එකක් කියලා. මුගේ කල්පනාව  මේක තනියම කන්න.
ඒකෙ තිබුනෙ පිට්ටුවකුයි, චිකන් සහ බිත්තරයක්.
පිට්ටුවෙන් බාගයකට ටිකක් අඩුවෙන් අපි තුන්දෙනා කෑවා. පට්ටම රහයි. අනිත් දෙන්න බිත්තරෙනුත් බාගයක් කාලා අනිත් පැත්තට හරවලා තිබ්බා. (ලිහපු ගමන් පේන්නෙ ෆුල් බිත්තරේම තියේ වගේ)
ආපහු ඔතලා තිබුණු විදියටම තියලා අපි මුකුත් නොදන්න ගානට හිටියා.

මෙන්න මූ නාගෙන එනවා පොෂ් කොල්ලා වගේ. අපිත් කෑම ගෙනත් තිබුනෙ කඩේකින්. අපි අපේ බත්මුල් ලිහාගෙන කාල ඉවරවෙන්න කිට්ටු වෙනකං හොරගල් අල්ල අල්ල මූ හිටිය.

ඊට පස්සෙ මූ ගිහින් ගෙනාව උගෙ 'පිට්ටුව'.
"ඇයි උඹ කිව්වෙ මුකුත් ගෙනාවෙ නෑ කියල?"
"මොනාද බං?" එකෙක් නොදන්න ගානට ඇහුව.

"කව්ද මගෙ කෑම එක කාල.බිත්තරෙනුත් බාගයක් කාල." මූ නහයෙන් අඬයි."තොපි කෑව නේද..?"
"මේ මේ... හු**** කතා කරන්න එපා. අපි කොහොමද දන්නෙ තොගෙ බෑග් එකෙ ඔහොම මගුලක් තියෙනව කියල...?"
"උඹට මතක නැතුව උඹ බස් එක තේ බොන්න නවත්තපු වෙලාවක උඹම කන්න ඇති."
"***** ******"

බියකරු අත්දැකීමක්

මම ඉගෙන ගත්ත කැම්පස් එක කඳු පළාතක තිබුන එකක්. කාලෙකට ගිණියම් මේ පළාත සීසන් එකට, ඒ කියන්නෙ නොවැම්බර්, දෙසැම්බර් කාලෙට නුවරඑළිය වගේ සීතල වෙනවා.
අපේ නවාතැන තිබුණේ කඳු මුදුනක. මේ කාලෙට වලාකුළු යන්නේ අපේ ෆෝටිකෝව මැදින් කිව්වොත් ඒක කිසිසේත්ම අතිශයෝක්තියක් නෙමෙ.
මේ ගෙදර අයිතිකාරයො දුර පළාතක පදිංචි වෙලා හිටියෙ. අපි කැම්පස් කොල්ලො සෙට් එකක් තමයි මේක අරක්ගෙන හිටියෙ. වෙන කවුරුවත් නැහැ.

මේක වුන දවස්වල හිටියෙ මම විතරයි. ඉයර් එකක් ඉවරවෙලා මාසෙකට වැඩි නිවාඩුවක් ලැබිලා කවුරුත් ගෙවල්වල ගිහින්. මේ ගතවෙන්නෙ නිවාඩුවෙ හරි මැද දවස්.

මම මොකද මේ පාළු ගෙදර කළේ කියල ඔබ හිතාවි. අපේ උපාධියේ කණ්ඩායම් ව්‍යාපෘතියට අපි කළේ පරිගණකයකින් පාලනය වන වාහනයක්, අර ග්‍රහලෝක වලට එහෙම යවන්නේ රෝවර් යානා, අන්න එහෙම එකක්. ඉතින් මේකෙ විදුලි හා ඉලෙක්ට්‍රොනික් පද්ධතිය සැලසුම් කරල ඇටෙව්වේ මම. ඉස්සර ඉඳලම මට ඔය රොබෝ උණ තිබුණා. මම කර කර හිටියේ ඕකෙ වැඩ.

තනියමද කියල අහනවා? ඔව්. ගෲප් එකේ අනිත් උන් මේ වැඩ වලට ආස නෑ. උන්ට සොෆ්ට්වෙයා වැඩ භාර දීල තිබුනේ.ඒ කියන්නේ ප්‍රොග්‍රෑමින්, සිමියුලේශන්ස් වගේ වැඩ.

(කෑවා! කෑවා!! නොගැලපෙන් තැනකට ටෙක්නිකල් දේවල් දාලා ඩිවොලොප් වේගෙන ආපු ෆීලින්ග් එක තනිකරම කෑවා කියලා හිතෙනවනම් සොරි වෙන්ට ඕනෑ. මට ඕනි වුනේ මේක නිවාඩු මාසෙ ගෙදර නොගිහින් කරන්න තරම් සංකීරණ ප්‍රොජෙක්ට් එකක් බව කියන්න මිසක් මගේ වැඩ පෙන්වීම එහෙම නෙවෙ. හරිය?)

මම සාමාන්‍යයෙන් ඔය හොල්මන්, අවතාර වගේ ඒව විශ්වාස කරන කෙනෙක් නොවෙයි. කොහොමත් මම දේව ගණයෙ නිසා මට ඒව පේන්නෙ නැතිලු. රෑ වෙනකම් වැඩ කරලා මම කන්න කඩේට යන්නෙ ෆෝන් එකේ ඩිස්ප්ලේ එකේ එළියෙන්. යකාට බයනම් සොහොනෙ ගෙවල් හදනවද?

දවසක් වැඩ කර කර ඉඳලා මම එළියට යන්න ඉස්සරහ දොර අරින්න ගියා. (සීතල නිසා වහගෙන ඉන්නෙ.) ඕකෙ අගුල කරකවල අරින එකක්. සාමාන්‍යයෙන් ටිකක් තදයි.
ලොක් එකට අත තිබ්බා විතරයි මෙන්න ඒක හෙමිහිට නිකම්ම කැරකෙනවා! ඒ විතරක් නම් මදැයි දොරත් හෙමීට ඇරුණා!! (මගේ කිසිම ආයාසයක් නැතිවම!)
මම එකපාරටම දැක්කේ ෆෝටිකෝව මැදින් ගුප්ත විදියට ගලාගෙන ගිය තද මීදුම් වලාකුළක් විතරයි. ඒ මැදින් මතුවුනේ කවුද..? දඬු ලේනා...!

ඒ උගෙ කැම්පස් කාඩ් එක (අන්වර්ථ නාමය).
මට ක්ෂණිකව ඇතිවුනේ මෙහෙම හැඟීමක්...(අවංකවම)
මූ ඇක්සිඩන්ට් එකකින් මැරිලා, මට පෙනී ඉන්නවා ඒ පණිවිඩය දෙන්න. ඔහොම කතා බර ගාණක් මම කියවලා තිබුණා. හදිසියේ නොසිතන මොහොතක මැරිච්ච මිනිස්සු තමන්ගෙ ළඟම හිතවතුන්ට ඊට මොහොතකට පසු පෙනී හිටපු සිද්ධීන් පිටරටවලින් විතරක් නොවෙයි ලංකාවෙනුත් ගොඩක් වාර්තා වෙලා තිබුණා. හදිසියේ ගෙදර ආපු තමන්ගේ සැමියා එක්ක කතාකරලා මිනිත්තු ගණනකින් ඔහු යුදබිමේදී මිය ගිය පණිවිඩය ලද සෙබළ බිරිඳකගේ කතාවක් කියවලා වැඩි දවසක් ගෙවිලා තිබුනේ නෑ.

"බය උනාද...?"
මෙහෙම කියලා දඬුලේනා මගෙ අත අල්ලා ගත්තා.
උගේ අත උණුසුමට තිබුන, එතකොට තමයි මට තේරුණේ මූ මැරිලා නෑ කියලා!

මේ ටිකක් අභව්‍යයි වගේ හිතෙයි. ඒත් මතක තිතාගන්න මේ ඔක්කොම වුනේ තත්පර 2-3ක් ඇතුළත කියලා. මට කියන්න ඕනි උනේ අපි එදිනෙදා දකින, අසන දේවල් කොච්චර අපේ යටි හිතට බලපෑම් කරනවද කියලා.

පිහි ඈනුම (වැරදීමක් නොවේ)

මේක සංවේදී කතාවක් නෙමේ. කපටි කතාවක්. හැබැයි සිද්ධිය ඇත්ත.

මං කැන්ටිමට ගියෙ රෑ කෑම කන්න. ඒත් එතන ලොකු කළබලයක්. එකෙක් පිහියක් වන වන මොනවද දොඩවනවා. හෙන සෙට් එකක් ඌව අල්ලගෙන. මාත් හොස්ස දාලා බැලුවා මොකද වෙන්නේ කියලා. එතන හිටිය එකෙක් කිව්වා, "ඊයේ හා කිව්ව මුගේ කෙල්ල අද වෙන එකෙක් එක්ක ගිහින්, මූ උන්ට පිහියෙන් අනින්න හැදුවා."
පිහියෙන් අනින්න ගිය එකා මම දන්න ඩයල් එකෙක්. මගේ ෆැකල්ටියෙම වෙන උපාධි පාඨමාලාවක් කරන එකෙක්. මගේ වේදිකා නාට්‍ය කණ්ඩායමේ නළුවෙක්. 
කට්ටිය මිහිහව හොස්ටල් එකට අරගෙන ගියේ තර්ජන ගර්ජන කෝටියක් එක්ක කුණුහරුපෙන් බැන බැන.
රෑට කෑම කාලා මාත් හොස්ටල් ගියා. 
පීඨ ශිෂ්‍ය නායක විදියට මම ඌට අවවාද කරන එක හොඳයි කියල හිතුන නිසා පොරගේ කාමරයට ගියා. ඒ යනකොට පාඩුවේ ඉන්න ඕනෑ කියලා අනිත් උන් එළවගෙන.
මම දීර්ඝ බණ දේශනයකට ලෑස්ති වුනා.
"දැන් බලපන්. උබ කැම්පස් එවලා උබේ දෙමව්පියෝ කොච්චර බලාපොරොත්තු තියාගෙනද ඉන්නේ. ඔබ මෙහේ පිස්සු කෙළිනවා. යමක් කරන්න කලින් පොඩ්ඩක් ඉස්සරහට හිතපන්. දැන් බලපන් උබ ඒ වැඩේ බැරිවෙලාවත් කරා නම් ජීවිත කීයක් විනාශද? උබටත් වෙන්නේ හිරේ වැටිලා චාටර් වෙන්න. කිසිම තේරුමක් නැති වැඩක්නේ.....බ්ලා..බ්ලා...බ්ලා....."

මුගේ කතාවෙන් මට ඇඩ්‍රස් නැතිවිය.
"පිස්සුද මචන්. මම එහෙමත් කරනවද? මට එච්චර පිස්සු නෑ. මට ඇත්තටම අනින්න ඕනෙනම් මම කරුවලේම ගිහින් අනිනවනේ. ප්‍රසිද්ධියේ අනින්න ගියේ උබලා මාව අල්ලගන්න බව දන්න නිසා..!!" 

බලාගෙන ගියාම ඒක පිහි ඇනුමක් නොවෙයි. ඈනුමක්.

කඳු පාමුල

සරසවියේ ඉගෙන ගනිද්දී සෑම සති අන්තයකම පාහේ මිතුරු මිතුරියන් සමග කොහේ හෝ ඇවිදින්නට යන්නට මම පුරුදුව සිටියෙමි. මෙවර අප තෝරා ගත්තේ නමුණුකුළ කන්ද තරණය කිරීමයි.

උදෑසන 7.30 වනවිට කඳු පාමුලින් ගමන් ඇරඹුවද මග වැරදුණු අපට සැලසුම් කළ වෙලාවට කඳු මුදුනට යා ගත නොහැකි විය. අපේ ගමන් මග මීටර් දෙසියයකට නොඅඩු අංශක 85ක පමණ දැඩි බෑවුමකින්ද සමන්විත වුනේ පාර වැරදීමේ ප්‍රථිපලයක් ලෙසටය. මෙහිදී සිදුවූ එක් ත්‍රාසජනක සිද්ධියක් දැනුදු සිහිවන විට ඇඟ කිළිපොලා යයි. ගල් මුල් අල්ලාගෙන අපි කණ්ඩායම එම අසීරු දුර්ගය තරණය කරද්දී අපේ එක් අපරික්ෂාකාරී මිතුරෙක් 'දේවදත්තයකු' වීම නිසයි. ඔහු පෙරළූ ගලක් ඊට පහළින් සිටි මිතුරකුගේ ඇඟේ ගෑවී නොගෑවී ප්‍රපාතයට පෙරලී ගියේය.

කෙසේ වෙතත් මුඳුනට ලඟාවනවිට සවස 3.15 වී තිබුණි. පැය කාලක කෙටි විවේකයකින් පසු අපි ආපසු බැසීමේ ගමන ඇරඹීමු. 
යළි එනවිටද අපිට මග වැරදුණි. කෙසේ වෙතත් ජංගම දුරකථන සංඥා හොඳින් තිබූ නිසා කණ්ඩායම බෙදී ගොස් හරි පාර සොයාගෙන යළි කණ්ඩායම එකතු කර ගැනීමට හැකිවිය.

කඳුපාමුලට එන විට රාත්‍රී 7.30 පසුවී තිබුණි. මේ වන විටත් ගමෙන් නගරයට පිටත් වන අවසන් බසයත් පිටත්ව සුළු වේලාවක් ගතව තිබුණි.
අවස්ථාවේ හැටියට ත්‍රීරෝද රථ වල (බසය හමුවන තෙක්) බසය හඹා ගොස් අල්ලා ගැනීමට ක්ෂණිකව තීරණය කළෙමු.
කිලෝමීටර කිහිපයක් ගමන් කිරීමෙන් පසු අපට බසය අල්ලා ගැනීමට හැකිවිය. ගාස්තු වශයෙන් එක් අයකු රු. 100 බැගින් ගෙවා බසයට ගොඩවීමු.

මට රත් වුනේ බෝඩිමට පැමිණි පසුය. මා 100 කොළයක් යයි සිතා කරුවලේ ත්‍රීවිල් මල්ලිට දී තිබුණේ රු. 2000 නෝට්ටුවකි.

කාගෙත් අදහස වූයේ එය ගැන සිතීම තේරුමක් නොමැති නිසා අමතක කර දමන ලෙසයි. නමුත් මාසයේ 20 වනදාට තවත් සති 2ක කාලයක් ඇති බවත්, ඊට පෙර මට දීමට ගෙදරට මුදල් නොමැති බවත් සිහිවුණි.
පසුදා උදේ යළි නමුණුකුල පාමුලට ගොස් ත්‍රීවිල් මල්ලී හමුවීමට මම තීරණය කළෙමි. ඕනෑ පිස්සුවකට මා සමඟ සිටින වසන්ත පමණක් මා සමග එක්විය.

අපි එතැනට යනවිට උදේ 10 ට පමණ විය. පාක් එකේ අදාල ත්‍රීවීල් එක තිබුනේ නැත. හයර් එකක් යන්න ඇතැයි අප සිතුවද අන් කුළී රියැදුරන්ගෙන් දැන ගත්තේ ඔහු අද නොපැමිණි බවයි. වෙනදා නම් මේවලාවට ඇවිත් සිටින බව ඇසූ මට බලාපොරොත්තු සුන් විය.

ඉල්ලා ගත් ජංගම දුරකථන අංකය ඇමතූ නමුත් ප්‍රතිචාර දැක්වූයේ නැත. මගේ සල්ලි වලින් ඊයේ රාත්‍රී සාදයක් දමා ඇඟේ අමාරුවට තවමත් නිදි බවට මම උපකල්පනය කළෙමි. මෙපමණ දුර ගෙවාගෙන අපි යළි පැමිණෙනු ඇතැයි ඔහු නොසිතන්නට ඇත. දැන්නම් ඔහු සොයා ගෙදරට ගියත්, ඔහුට මගේ රු. 2000 ලැබුණු බව පිළිගත්තත් කිසිදු ඵලක් නොමැති බව මට වැටහුණි. ඊයේ රාත්‍රී සාදයට ඔහුට එම මුදල් වියදම් වීම අසාමාන්‍ය නොවේ.

සියලු බලාපොරොත්තු අත් හැර අප එන්නට හැරුණා පමණකි, ඔහු පැමිණ අප අසල ත්‍රිරෝද රථය නැවැත්වීය.
"අපිව මතකද? අපි කැම්පස් එකේ. ඊයෙ රෑ බස් එක් අල්ලන හයර් එක..."
"ඔව් ඔව්. මොකද මතක නැත්තේ. ඊයෙ රෑ පොඩි පාටි එකක්. ඒකයි දවල් වුනේ.දන්නැද්ද.."
මගේ උපකල්පනය ඉතාම නිවැරදිය.
"මේ...මෙයාගේ රුපියල් 2000ක් වැරදිලා ඊයෙ රෑ දීල කරුවලේ" මගේ මිතුරා කීවේ වැඩකට නැති කතාවකි.

මීළඟට ත්‍රීවිල් මල්ලි කියූ දෙයින් මම විමතියට පත්වීමි.
"ආ.. ඒ සල්ලි අය්යලගෙද..? ඒක තමයි මාත් බැලුව එක පාරටම පර්ස් එකේ සල්ලි වැඩිඋනේ කොහොමද කියලා. ඔයගොල්ලෝ ආපහු එයි කියලා හිතුන නිසා මම ඒකට අතවත් තිබ්බෙ නෑ."
මෙසේ කියා ඔහු මගේ නෝට්ටුවම සිය පසුම්බියෙන් ඇද දුන්නේය.

ඔහුට නොසෑහෙන්නට ස්තුති කළ අපි යළි ආවෙමු. එන ගමන් මා කල්පනා කළේ පිටිසර ගම් පළාත්වල තවමත් මනුස්සකම් සෝදාපාළු නොවී පවතින බවයි.

වසන්ත, ඔබට මෙම සිදුවීම මතකද..? (මගේ නම සඳහන් කරන්න එපා)

ඔෆිස් ආතල්

මෙවර තරමක් වෙනස් සටහනක් තබන්නට සිතුවා. නැත්නම් ඔබ සිතයි මේ විස්ස විජ්ජාලවල උගන්නන එව්වෝ මෙලෝ රහක් නැති අලයෝ කියා.

මා කලින් සේවය කළ පුද්ගලික ආයතනයේ සිදුවූ රසවත් සිදුවීමක්.
අපේ ඔෆිස් එක තියෙන්නේ ගාළු පාරෙන් ටිකක් ඇතුලට වෙන්න. මීටර් 700ක් යන්න ඕන අතුරු පාරක. 

දවසක් මම ඔෆිස් යන්න පයින් යනකොට ඇහුනා 'ස්...ස්...'කියලා නයෙක් පිඹිනවා වගේ සද්දයක්. බලනකොට කතා කරලා තියෙන්නේ අපේ ඔෆිස් එකේ යෙහෙළියක්.

මම එනකම් නැවතිලා හිටිය ඇය ළඟට ගියාම පහත් හඬින් කිව්වේ මෙහෙම කතාවක්. "_____, අර බයික් එකේ ඉන්න කොල්ලා මට සීන් වගේ. දැන් මෙතනින් කීප සැරයක්ම එහාට මෙහාට ගියා."
"ඉතින් හොඳයිනේ? ඔහොමවත් එකෙක් උඹ දිහා බලපු එක ගැන සතුටු වෙයන්" මම ගත් කටටම කිව්වා. "කෝ පෙන්නහන් ඩයල් එක. ඌට කණ්ණාඩි අරන් දෙන්න වෙයිද දන්නෙ නෑ. පවු අහිංසකයා."
"අර ඉන්නේ කුණු ලොරියෙ අයත් එක්ක චැටක් දාගෙන"
මම හැරී බැලුවා. ඇත්ත නෙන්නම්. ටිකක් රස්ත පෙනුමක් තියෙන ඩයල් එකක් අපි දෙදෙනා දිහා වුවමනාවෙන් බලනවා.
"මේක විහිළුවක් නෙමෙ. මම මේ පාරෙ තනියමත් යනවා" ඇය පැවසුවේ බැරෑරුම් පෙනුමක් ආරූඩ කරගනිමින්. "ඔයාට බැරිද මගේ බෝයිෆ්‍රෙන්ඩ් වගේ රඟපාන්න. ඔෆිස් එකට යනකන් විතරයි. හැබැයි ඔන්න ඔෆිස් එකට ගියාම කාටවත් කියන්නෙ එහෙම නෑ!" මගේ කට ගැන දන්නා ඇය යෝජනාවකුත් එක්ක කොන්දේසියකුත් දැම්මා.

කාර්යාලයට ගියාට පස්සේ මම මේ පුවතට පුළුල් ප්‍රචාරයක් දෙන්න අමතක කළේ නෑ. විහිළු දිරවන අපේ කතානායිකාවටත් ඒක එච්චර ප්‍රශ්නයක් වුනේ නැහැ.
ඊට පස්සෙ දවස් කිහිපයක්ම අපි මෙයා (සීන් කරන කෙනා) අපි යන පාරේ කුණු ලොරියේ සේවකයින් එක්ක කතාකර කර ඉන්නවා දැක්කා.
පස්සෙ මේක සාමාන්‍ය දෙයක් උනා. අපේ යෙහෙළියගේ ආපසු ගමන් වලට මම ආරක්ෂාව දුන්නා. ඒත් උදේට සෙට් වෙන්නේ නෑ හැමදාම.
අපේ කතා නායිකාවට අපි 'මිලානි' යයි කියමු.

මේ සිද්ධිය අල්ලලා මිලානිට කට්ටිය විහිළු කරන එක නම් එන්න එන්නම වැඩි වුනා. ඔෆිස් එන්න පරක්කුවුනොත් ඇහෙන්නෙ මේ වගෙ කතා.
"කෝ මිලානි තාම නෑනෙ. අර අසරණයා අමාරුවෙ දැම්මද දන්නෙ නෑ. පවු අහිංසකයා."
"කුණා එක්ක පැනල ගියාද දන්නෙ නෑ." කුණු ලොරියේ අය එක්ක හිතවත් නිසා ඒ අපි ඔහුට දාපු නම.
එහෙම පරක්කු වෙච්ච දවසට එයා එනකොට මම ගත් කටටම අහන්නේ "ඔන්න එන වෙලාව මෙයා. අපිට නිකං කොලේ වහලා මෙයා කුණා එක්ක රවුන් ගහලා."
"ඔව්.ඔව්." කියලා හිනාවෙලා මිලානි වැඩ පටන්ගන්නවා. ටික වෙලාවකින් ගැඹුරු කල්පනාවක. "මොකද කුණා ගැනද හිතන්නෙ?"
"මොකද මිලානි ඔයාට බැරිනම් මම කියන්නම්. තවත් අර අනුෂ්කයට බලාපොරොත්තු දෙන්න එපා." අනුෂ්ක ඇගේ ගමේ පෙම්වතා.

දවස් කීපයකට සැරයක් අපි අපිම වැඩකරන  තැන සුද්ද පවිත්‍ර කරගන්නවා. මෙහෙම දවසක මිලානිගෙ මේසය යට බිම තිබිලා පුංචි කඩදාසි කෑල්ලක් එළියට එනවා.
අපේ නංගි කෙනෙක් කියනවා
"බලන්න ____ අයියේ. මෙයා ඉස්සරනම් මෙහෙම නෑ. දැන් කුණු එක්ක ඉන්නමයි කැමති. අපි අස් කරනවටවත් කැමති නෑ".
එතනින් පටන් ගත්තම ආයේ කට්ටියම එක එක ඒවා කියලා එතන එකම රස ආකරයයි. හැබැයි මිලානි හොඳ කෙල්ල. කොච්චර විහිළු කළත් තරහායන්නේ නෑ.

මතුපිටින් විහිලුවට ගත්තත්, මම මේ ගැන ෆුල් සීරියස් අපේ අයි.ටී. මැනේජර් සුදේශ්ටත් කියලා තිබුනේ පොඩ්ඩක් හොයලා බලන්න කියලා. මිලානිගේ ආරක්ෂාවත් අපි තවත් දැඩි කලා.
මෙහෙම මාසයක් විතර ගතවුනා. කිසිම අවුලක් වුනේ නැහැ. හැබැයි කුණා මහතාගේ නිරීක්ෂණ චාරිකා අඩු වෙලා තිබුනෙත් නැහැ.
ටික දවසකින් සුදේශ් අපූරු කරුණක් හොයාගෙන තිබුණා. 
ඒක අහලා තමයි අපිට නියම ආතල් එක.

අර මනුස්සයා කුණු ඉන්ස්පෙක්ටර් කෙනෙක්. ඒ කියන්නේ කුණු ලොරිය පස්සෙන් ගිහින් වැඩේ හරියට කෙරෙනවද කියලා බලන එක ඒ මනුස්සයගෙ රස්සාව. බයික් එකෙන් එහෙ මෙහෙ ගිහින් බලලා තියෙන්නෙ කුණු හරියට අස් කරලද කියලා මිසක් අපේ එකීගෙ හැඩරුව නෙවෙයි!   

තාත්තා - ඌන පූර්ණය

මට එල්ල වී තිබූ චෝදනාව ඉතා බරපතල එකකි. ගමේ ප්‍රභූවරයෙකුගේ නිවසක් වන 'වැවේ ගෙදර' ඉපැරණි රේඩියෝ යන්ත්‍රය කඩා දැමීම චෝදනාව විය.

ඒ වන විට අප වාසය කළේ මගේ අම්මාගේ මහගෙදරයි. අම්මාගේ වැඩිමල් සොයුරියන්ගේ පවුල් කිහිපයක්ම මෙහි වාසය කළ නිසා මගේ පියා මෙහි 'ගෘහ මූලිකයා' නොවීය. ඉතින්, මේ අසරණ මා දඬුකඳේ ගැසිය යුතුබව එක් අයෙක් හැර අන් සියල්ලෝම ඒකමතික එකඟතාවකට පැමිණ සිටියහ. ඒ එක් අයනම් මගේ ආදරණීය තාත්තාය. 'මගේ කොල්ලාට අත නොතියනු' යනුවෙන් ඔහු සිංහයෙකු මෙන් ගේම (මහගෙදර නොව) ඉල්ලීය. 

මේ වනවට මගේ වයස යන්තම් අවුරුදු 5ක් වුවද, සංසාර පුරුද්දකටදෝ මා ඉලෙක්ට්‍රොනික විද්‍යාව හා යාන්ත්‍රික පද්ධති ගැන උන්මාදයකින් සිටි බව ඔහු දැන සිටියේය.

ගලවා වෙන් කිරීමට නොතේරෙන නිසා බිම ගසා දෙපළු කර, වයින් තබන සෙල්ලම් බඩුවල යාන්ත්‍රණ මා මහත් කුතුහලයෙන් යුතුව තේරුම් ගන්නට උත්සාහ කරනු ඔහු දැක ඇත. වරක් උපන් දිනයකට බාප්පා ගෙනා වයින් කරන මෝටර් සයිකලයේ ආයු කාලය මිනිත්තු කිහිපයකට සීමාවීම ගැන ඔහු සිටියේ කලකිරීමෙන් නොව, ආඩම්බරයෙන් බව ඔහු අන් අයට පවසනු ඇසින. මා එලෙස කරන්නේ විනාශකාරී හැඟීමෙන් නොව, සංසිද්දීන් තේරුම් ගැනීමට බව, ඔහු ඒ බව නොපිළිගෙන මට අප්‍රසාදයෙන් "මූ නම් කවදහරි මහ පෝරිසාදයෙන් වෙනවා" කියමින් අවලාද නැගූ 'වැඩිහිටියන්ට' තේරුම් කර දීමට අසාර්ථක උත්සාහයක යෙදුනේය. (අවාසනාවකි, එසේ ඔහුට එකඟ නොවී සෙල්ලම් බඩු කඩන දරුවන්ට දඬුවම් කළ දැනමුත්තන්ගේ දරුවන් අද මේසන් වරුන්ය, පෝරිසාදයෙක් වනු ඇතැයි අනාවැකි පළකළ මා අද ඉංජිනේරු විද්‍යාවන් පිළිබඳ රටේ කීර්තිමත්ම විශ්වවිද්‍යාලයේ රොබෝ ඉන්ජිනේරු විද්‍යාව පිළිබඳ පශ්චාත් උපාධි පර්යේෂකයෙකි. - එම වෙළද දැන්වීම ඔබ වෙත ගෙන ආවේ ****** අනුග්‍රහයෙනි.) 

කලාකරුවකු වූ ඔහු මා කිසිදින ඔහුගේ කලා කටයුතුවලට සම්බන්ධකර නොගන්නා ලදී.

සතියකට වරක්වත් මවිසින් සැලසුම් කරන ලද විද්‍යුත් පරිපථයක් අත් හදා බැලීම මා 9 වසරේ සිටම කළ දෙයකි. මීට කිසිදු මැසිවිල්ලකින් තොරව බරපැන දැරූ ඔහු ඇතැම් දිනක ඊට වියදම් කළේ පසුම්බියේ වූ අවසන් රුපියල් විස්ස බව අවංකව සහ සක්සුදක් සේ දනිමි.

සිය පුත්‍රයා උසස් පෙළට හදාරන විෂයයන් 3 වෙන් වශයෙන් කීමට නොහැකි වූ එකම තාත්තා ඔහුදැයි නොදනිමි. මගේ අභිමතය වෙනුවෙන් ඔහු දුන් නිදහස සහ මා වෙනුවෙන් ඔහු තැබූ විශ්වාසය එපමණ විය. ('හැඳි නොගා හැදූ කිරිහොද්දක් වූ' මා එය කඩ නොකිරීම ගැන මා අද සතුටු වෙමි.)

තාත්තාගේ නියම ස්වරූපය පෙනෙන්නේ තමනුත් තාත්තා කෙනෙකු වූ දාටයයි කියමනක් තිබේ. මට සමහරවිට කිසිදා පියෙකු වීමට නොහැකි වනු ඇත. වුනත් ඔබවන් පියකු වීමට නොහැකිවනු අත. මා එතරම් ඉවසීම, උපෙක්ෂාව ආදී දේවගති ප්‍රගුණකර නොමැති නිසාවෙනි.
මගේ ආයුෂත් ගෙන ඔබ නිදුකින් වැජඹේවා..!
ඔබ වැනි පියෙකු මේ සසර සෙවීම දුෂ්කරය. එහෙත් යළිදු ඔබම ලබන්නට පින්කරමි.

තාත්තා

තමන්ගේ පියා තරම් මිහිපිට වෙනත් කිසිම පුරුෂයකු (ආගමික නායකයන් මේ කුලකයෙන් ඉවත් වේ) උත්තරීතර නොවන බව ඕනෑම සුජාත පුනණුවෙකුගේ, දියණියකකේ විශ්වාසය වේ. මමද එම විශ්වාසයේ දැඩිව එල්බ ගත්තෙක්මි. නමුත් සෑම තාත්තා ගෙනෙකු තුළම ස්වභාවයෙන්ම පිහිටන පිය ගුණයට අමතරව සුවිශේෂී වූත්, දුර්ලභ වූත් ගුණාංග කිහිපයක්ම මම ඔහු තුළින් දුටුවෙමි.

සාමාන්‍යයෙන් තාත්තලා, දරුවන්ට, වෙසෙසින්ම පිරිමි දරුවන්ට සිය ආදරය එළිපිටම නොපෙන්වති. මා කියන්නේ කුඩා කල නොව, පුතුන් යොවුන් වියේදී හා තරුණ වියේදීය. අන්‍යයන් ඉදිරියේ එසේ කිරීම තම පෞර්ෂ්‍යයට මදි කමක් යයි හෝ කොල්ලා හදා ගැනීමට නොහැකි වේ යැයි බියෙන් විය යුතුය. (වැඩි ආදරය නිසා දරුවන් නොමඟ යනු ඇතැයි මොවුහු විශ්වාස කරණ බවට හොඳම උදාහරණය 'හැඳි නොගා හදන කිරිහොද්ද' වහරයි. මගේ පියා මෙය මිථ්‍යාවක් බවට පසක් කළ අයෙකි. අභියෝග කරනවුනට සාක්ෂි වුවමනා නම් මම නොබියව ඉදිරිපත් වෙමි. මම හැඳි නොගා හැදූ කිරි හොද්දකි. මෙය කැටි ගැසී ඇත්දැයි විමසා බැලීමට මා දැන් සිටින අධ්‍යාපන හා වෘත්තීය මට්ටම නොසලකා හැරියද පුළුවන. පංච ශීලය රැකගෙන කාටවත් කරදයක් නොවී, රටට බරක් නොවී පාඩුවේ ජීවත්වෙන එකම මදැයි!) මා දකින විදියට නම් එය තම ලෙයින් සැදුන දරුවා අවිශ්වාස කිරීමකි.

බොහෝ කලාකරුවන්ගේ ඇරඹුම සේම, ඔහුගේ ජීවිත කතාවද කඳුලෙන්ම ඇරඹී කටුක අත්දැකීම් මට පරිණත වූවකි. 
පොළොන්නරුව මූලික රෝහළ 1955 වනවිට තිබී ඇත්තේ ඉතා නොදියුණු තත්ත්වයකය. එහි මුල්ම සේවකයා වූ මගේ සීයා එහි බහු කාර්ය සේවකයෙක් විය. රාජකාරිය අතින් ඔහු කෝකියා විය. මීට අමතරව පිස්සු කෙළින, දඟලන රෝගීන් මෙල්ල කිරීමට සහය දුන් හැඩි දැඩි පුරුෂයෙකි. රාජකාරියෙන් බැහැරව ගොඩ - මඩ දෙකම ආවරණය කළ ගොවියෙකි. දඩයක්කරුවෙකි. සතුන්ට ඉතා ආදරය කරන, ඔවුන් සමග අදටත් දොඩමළු වන මගේ පියා ඔහුගේ ගමන් මග නොගැනීම පුදුමයකි. ආහාරය පිණිස මෙන්ම විනෝදය සඳහාද සතුන් දඩයම් කළ සිය පියාට එදිරිව ඔහු, කරදකාරී මීයන්ට පවා අනුකම්පාව දක්වන කරුණාබර හදවතක් ඇත්තෙකි. ගෙදර බළලා මිය ගිය විට ඒ ගැන වැඩිපුරම දින ගණනක් ලත වුනේ ඔහුය. මාද සංවේදී මිනිසකු වූයේ ඔහුගේ ආභාශයෙන්යැයි සිතේ.

පාසල් යන වයස එළබෙත්ම, පොළොන්නරුව නගරයෙන් සැතපුම් විස්සක් පමණ අති දුෂ්කර (එකළ) ගම් පෙදෙසක් වූ 400 ට මගේ සීයා මාරු කර යැවුනේ එහි නව රෝහලට අවශ්‍ය ප්‍රවීණ සහයකයකු ලෙසෙනි. ඉන් පසු එම පළාතෙන් කුඹුරු ඉඩකඩම් මිළදීගෙන සිය 8 දෙනෙකුගෙන් යුතු දරු පවුල සමග ඔහු පදිංචි විය. පවුලේ වැඩිමහල් පිරිමි දරුවා වූ මගේ පියාට සිය සොයුරන්ගේත් වගකීම් කුඩා කල සිටම පැවරී තිබුණි. නමුත් ඒ අධ්‍යාපනය සම්බන්ධ ඒවා නොවේ. ඉගෙනීමේ වටිනාකම ගැන කියා දීමට කෙනෙකු නොමැති පරිසරයක, තමාද එයට යොමුවී සිය සොයුරන්ද එමගට ගත්තේ මපියාය. එහෙත් මේ අසරණයින්ට ඊට අවශ්‍ය ප්‍රතිපාදන ගෙදරින් වෙන් නොවුනි.

අධික ලෙස බීමට ඇබ්බැහි වී සිටි සීයා, සිය සොච්චම් වැටුපෙන් දරුවන්ගේ ඉගෙනීමට කිසිවක් වෙන් නොකළේ ඒ බව පෙන්වා දීමට තරම් උගතකු ඒ ගමේ නොවූ නිසා විය හැක.
උසස් පෙළ පන්ති සඳහා නගරයේ පිරිවෙණකට මගේ පියා නගරයට පැමිණ ඇත්තේ පයින්ය. දිනකට දෙපා ආවරණය කළ දුර කිලෝමීටර 50ක් පමණ විය. (යාමට ඒමට දෙකටම) පන්ති ගාස්තු සොයාගෙන ඇත්තේ කුළී වැඩ කිරීමෙනි. උසස් පෙළ කලා අංශයෙන් හැදෑරූ ඔහුට ආර්ථික විද්‍යාව ප්‍රශ්න පත්‍රය පැවැත්වීමට පෙරදින එළිවන තුරාම සීයාට අයත් කුඹුරක අධික වෙහෙස වී වැඩ කරන්නට සිදුවී ඇත.
කෙසේ වුවත් ඔහු සිය අප්‍රතිහත ධෛර්ය්‍යය මත විශ්වවිද්‍යාලය වරම් ලැබීමට වාසානාවන්ත විය. පසුකලක මගේ අම්මා වූ තරුණිය එහිදී හමුවීම ඔහු (ජීවිතය පිළිබඳ දැක්ම අතින් සහ වෙනත් අංශ කිහිපයකින්ම) පරිපූර්ණ, අධ්‍යාත්මික අතින් පොහොසත් මිනිසකු කළ දෛවෝපගත සිදුවීමකි.

මහපොළ හෝ ශිෂ්‍යාධාර ක්‍රමයක් නොවූ එකල තවදුරටත් දැඩි ආර්ථික දුෂ්කරතා මධ්‍යයේ ඉගෙනීම් කටයුතු කරගෙන යාමට ඔහුට සිදුවිය. බෝඩිමේදී සියතින් සකස් කළ බත්පත හැර භෞතික අන් කිසිදු ලාභයක් ඔහු සිය ආදරවන්තියගෙන් නොපැතීය. අවශ්‍ය අනෙකුත් වියදම් පියවා ගැනීමට පත්තර කන්තෝරුවක වැඩ කිරීමට සිදුවිය. ලේඛකයෙක් ලෙස ඔහු මුලකුරු කියවන්නේ එහිදීය. 'අත්තටු නැති කුරුල්ලෝ' නමින් චිත්‍රකතාවක් ලියමින් ඔහු ලාංකික තරුණ හදවත් ලක්ෂ ගණනක් ස්ඵර්ශ කළේ ය.

මොන ආර්ථික ප්‍රශ්න තිබුණත්, පොත්පත් එකතු කිරීම ඔහුගේ විනෝදාංශය විය. මෙසේ මා කුඩාකළ වනවිට, ඔහුගේ එකතුවේ තිබූ විවිධ විෂයන් අලලා තිබූ පොත් සහ සඟරා ගණන දහස් ගණනකි. මේ සියල්ල ඔහු දාඩිය මහන්සියෙන් ඉපයූ දේ විය. (පන්ති නොගිසින්ම බොහෝ විභාග සමත් වීමට මා මේ නිධානයෙන් ලද පිටිවහළ අතිවිශාලය.)

සරසවිය තුළ සිය කලා කුසලතා තුළින් ඉමහත් ජනප්‍රියතාවට පත් ඔහුට මිතුරන් රාශියක් විය. කලා කටයුතු වලදී පෙරමුණ ගෙන ක්‍රියාකළ ඔහු ඇතුළු පිරිස සංවිධානය කරන ලද ප්‍රසංග ගණන අති මහත් විය.
දුක් විඳින සරසවි ශිෂ්‍යයා සැමදාමත් ඔහු කම්පාවට පත්කළ චරිතයකි. ඔවුන් උදෙසා වූ සටන් වලට පෙරමුණ ගත්තවුන් සමග ඉදිරියෙන්ම සිටියෙකි ඔහු. අසාධාරණය ඔහුට පෙන්නන්නට බැරිය.

සමාජවාදය ඔහුගේ සිත් පැහැර ගත් ආකර්ෂණීය දේශපාලන සංකල්පයක් වුවද ඕනෑම දෙයක අන්තවාදී ස්වරූපය ඔහු පිළිකුළ් කළේ ය. පළමු පෙළ ජ.වි.පෙ. ක්‍රියාකාරියෙකු වූ ඔහු 1988-89 කාලයෙදී එය අත් හැර දැමුවේ අහිංසක මිනිස් ඝාතන හා රාජ්‍ය දෙපළ විනාශය ඔහුට දරා ගත නොහැකි කම්පාවට පත්කළ නිසාවෙනි. සංවිධානයේ නඩත්තු වියදම් වශයෙන් අහිංසක සුළු ව්‍යාපාරිකයන්ගෙන් කප්පම් ඉල්ලා නොදුන් තැන ඔවුන් ඝාතනය කර පවුල් පිටින් මහමගට බැස්සවීම, සුළු සමාජ විරෝදී වැරදි හා විකල්ප මත දැරූ වරදට ඔවුන්ට කරුණු පෙන්වාදී / විකල්ප ආදායම් මාර්ග යෝජනා කර යහමගට ගැනීම වෙනුවට අහිංසකයන් පරලොව යැවීම, රාජ්‍ය ආයතනවල සේවය කළ හිතහොඳ මාධ්‍යවේදීන් ඝාතනය, රාජ්‍ය දේපළ (කාර්යාල හා වාහන, විශේෂයෙන් ලංගම බස් රථ) ගිණි තැබීම ඔහු කිසිදා අනුමත නොකළ අපරාධ විය. (රජයට විරෝධය පළ කිරීමට එසේ කිරීම 'වාහේ එක්ක තරහට නාහේ කපා ගැනීම'කි. මන්ද දැවී අළු වී යන්නේ දේශපාලුවන් ගෙදරින් ගෙනා මුදලින් මිළදී ගත් දේපළ නොව නොව, මෙරට අහිංසක දුප්පත් මිනිසුන්ගේ බදු මුදල් යොදවා මිළට ගත් හා  අහිංසකයින්ගේ දාඩිය මහන්සියෙන් නඩත්තු වන නිශ්චල චංචල දේපළ බව තේරුම් ගැනීමට නොහැකි වීම ජ.විපෙ. ලද මහත් අවාසනාවකි.) ඔහු ජ,විපෙ.ට යළි සහය පළ කලේ බොහෝ කලකට පසුව, ඔවුන් පරණ ගොන්කම් අතහැර ඇතැයි සිතිය හැකි පරිදි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මාවතට පිවිසි පසුය. (දැන්නම් උන් කෙළින පිස්සු වල හැටියට ඔහුට සියලු දේශපාලුවන් එපා වී ඇත. එනම් වර්ණය අවර්ණයි.) නමුත් නිදහස් අධ්‍යාපනය රැක ගැනීම උදෙසා ජ.වි.පෙ. හා අන්තරේ විරු සිසුන් විසින් කර ඇති අසමසම හා විශිෂ්ට කැපකිරීම් ඔහු කිසිදා ලඝුකොට තකන්නේ නැත. සමාජවාදය උතුම් දර්ශනයක් බවත්, වැරදි පුද්ගලයන් අතට පත්වුණු විට විනාශකාරීබවත් ඔහු දකී. එවැන්නන් නිසා ඔහු සංකල්පයට හා සිද්ධාන්ත වලට නිගරු නොකරයි. 'ලෙනින්' පොත් කට්ටලය ඔහු එකල (88-89) සමඟින් ඔහු සිය ජීවිතය රැකගෙන ඇත්තේ ඒවා වළලා ඒ මත කෙසෙල් පඳුරක් සිටවීමෙනි. අදටත් ඒ වෙළුම් කිහිපය ඔහු සතුව ඇත. මෙසේ අන්තගාමී නොවී සෑම දෙයකම හොඳ නරක දෙකම විවෘත මනසකින් විචාරශීලීව බැලීමට අප හුරුකිරීමට තරම් විශිෂ්ටයකු වීම ගැන මම ඔහු ගැන ආඩම්බර වෙමි. 

ආකල්පමය හේතූන් මත, ඔහු වසර හතළිස් ගණනක් වන තුරුම පුද්ගලික පන්ති පැවැත්වීම ප්‍රතික්ෂේප කලේය. (ඔහු ආර්ථික විද්‍යාව පිළිබඳ විශේෂ ගෞරව උපාධිධාරියෙකි.) අකමැත්තෙන් වුවද ඒ සඳහා යොමුවුනේ ගෙදර ආර්ථික ප්‍රශ්න ඉහවහා ගිය හෙයින්, අපට දුක් දීමට නොහැකි නිසාය. ආර්ථික අතින් තරමක් යහපත් වුවත්, ඔහු ප්‍රියකරන්නේ සරල දිවි පෙවෙතකටය. වසර 60ක් පමණ පැරණි ගරාවැටෙන අම්බලමක් බඳු නිවස වෙනුවට අලුත් නිවසක් තැනීමට ඔහු කිසිදු උත්සාහයක් නොගනී. මා මේ මෑතකදී නවීන මෝටර් රථයක් මිළදී ගන්නා තෙක්ම ඔහු පාවිච්චි කළේ කසිකබල් කෑලි හැලෙන කාර් කට්ටකි. මෙයට යවන්නේ පතෝල වැලක්ද, ලබු වැලක්ද යන්න ඔහු හැර අපට තිබුණු ප්‍රශ්නයකි. එය සුදුසු එලවළු මැස්සක් ලෙස පාවිච්චි කිරීමටද, වැටෙන කෑලි අහුලාගැනීමට තවත් වාහනයක් පිටුපසින් පැමිණිය යුතු බවටද, මේක අල්ලන්නේ පොලීසියෙන් නොව පී.එච්.අයි. මහතා යැයිද මම ඔහුට නිතර විහිළු කළෙමි. ඔහු නොවෙයි එය ගණනකටවත් ගත්තේ. අළුත් වාහනය ගෙනා පසු ගරාජ් කාරයා විසින් ඔහුගේ අනගිබවනීය වාහනය හප්පා චප්ප චොරියන් කළේය. ඒ ගැන නොසැලුනු ඔහු එය ඉතා අඩු මුදලකට විකුණා මුදල් මගේ පශ්චාත් උපාධියේ පාඨමාලා ගාස්තු වශයෙන් ගෙවා දැම්මේ නිර්ලෝභීවය. මා වාහනයෙන් වැඩට එද්දී ඔහු අදටත් තෙමි තෙමී වැස්සේම රාජකාරිය සඳහා කිසිදු හීල්ලීමක් නොමැතිව පිටව යයි. ඔහුට වාහනය දී මා මෝටර් සයිකලය ඉල්ලා ගන්නට උත්සාහ කළද ඔහු විවිධ හේතු කියමින් එය මගහරියි. මෙවිට මට මතකයට නැගෙන්නේ 'අම්මා කියන බොරු' නම් අනුවේදී සටහනයි. පවුලේ සියල්ලන්ට ප්‍රමාණවත් ආහාර නොමැතිනම් 'මට බඩගිණි නෑ' යනු එවැනි එක් 'බොරුවකි'.

විශාල වාරික මුදලක් වාහනය වෙනුවෙන් ගෙවීමට තිබියදීත් මා පුද්ගලික අංශයේ රැකියාව ගැන කළකිරී ඉතා අඩු වැටුපකට රජයේ රැකියාවකට යාමට තීරණය කිරීම ගැන ඔහු කණගාටු වූවා නොව අතිශයින් සතුටට පත්විය. මා රැකියාවේ අධික මානසික පීඩනය යටතේ රෝගියකු වනු දැක්මට ඔහු බියවීම එයට හේතුවයි. කිසිදු මැසිවිළි නැගීමකින් තොරව ඔහු වාහනයේ අති විශාල වාරිකය මා වෙනුවෙන් සිය ආදායමෙන් ගෙවා දැමීය.

හිත හොඳ මිනිසකු වූ ඔහුව බොහෝ දෙනෙකු විසින් නිතරම රවට්ටනු ලැබේ. වරක් පොත් ව්‍යාපාරයක් ආරම්භ කළ ඔහු වැඩිදිනක් යාමට මත්තෙන් බංකොළොත් වූයේ අතිවිශාල ණය මුදලක් හිඟව පවතිද්දීය. වාහන විකිණා  ගෙවූ පසුද ඉතිරි වූ රු. හයලක්ෂ ගණන ඔහු වාරික වශයෙන් අදටත් සිය වැටුපෙන් ගෙවනු ලබයි.

පශ්චාත් උපාධි ගණනාවකට හිමිකම් කීවද ඔහු අඩුගණනේ නියෝජ්‍ය විදුහල්පතිවරයෙකු, ගුරු උපදේශකයකු වීම ඔහුගේ අභිමතය නොවේ. ලැබූ උපගුරු තනතුරෙන් ඔහු සෑහීමට පත්ව ඇතුවා මදිවට ඒ පිළිබඳ උපරිම තෘප්තිමත්භාවයෙන් පසුවේ. ඔහුට වඩා සුදුකම් හා අත්දැකීම්වලින් අඩු අය ඔහුට උපදෙස් දීමට පැමිණීම ඔහු උපේක්ෂාවෙන් ඉවසයි.

කලා කටයුතුවලට ඔහු සිය පුද්ගලික මුදල් යොදවන්නේ ප්‍රතිලාභ අපේක්ෂාවෙන් නොව හුදෙක් ආත්ම තෘප්තිය උදෙසා පමණකි. වරක් ඔහු නිෂ්පාදනය කළ වේදිකා නාට්‍යයක් නැරඹීමට ප්‍රවේශ පත්‍ර මිළදීගෙන පැමිණ තිබුනේ අතේ  ඇඟිලි ගණනටත් අඩු පිරිසකි. නමුත් ඒ දර්ශනය සඳහා ඔහු වියදම් කළ මුදල රු. 80,000 ඉක්මවීය. ආදායම යන්තමින් රු, දසදහසකට ආසන්න විය. නමුත් ඔහු මින් කම්පාවට පත්ව සියල්ල අත් හැර දැමුවේ නැත.

ඔහු ගැන ලියනවා නම් පොත් ගනණක් ලිවීමට තරම් අපූර්ව චරිතයකි. ඔහු මා මිනිසකු කළ ආකාරය මෙහිදී නොකියාම බැරි වුවත් දැනටමත් මෙය දික්ගැසුනා වැඩි හෙයින් අදට මෙතැනින් නවතිමි. බලා සිටි ඔබට ස්තුතියි.

ෂෙරීෆ් (Sheriff)

ෂෙරීෆ් යනු මගේ කැම්පස් බැචෙකි. නමුත් ෆැකල්ටිය වෙනස් ය. ඔහුගේ මවුබස සිංහලය. නමුත් ඔහු මුස්ලිම් ජාතිකයෙකි. බලාගෙන යනකොට ෆැකල්ටිය විතරක් නොව, ඔහුත් මමත් අතර තවත් වෙනස්කම්ද රාශියකි.

මිනිසුන් අතර විවිධ සමානකම් මෙන්ම වෙනස්කම් ද ඇත. එය යම් කෙනෙකු හෙළා දැකීමට තරම් නොවේ. මෙය තේරුම් ගත නොහැකි වූ තැන ගැටළු මතුවේ. ඇත්ත වශයෙන්ම මේ සටහන පාවොච්චාරණයකි. මන්ද මමද එවැනි වරදක් කර, ඊට ලැබිය යුතු හොඳම දඩුවමද විඳ, ඉන් නොසෑහී තවදුරටත් පසුතැවෙන්නෙක්මි. මෙය කියවන ඔබෙන් මා ආයාචනා කර සිටින්නේ මා අතින් සිදුවූ මෙම වැරැද්දට කිසිදා ඉඩ නොතබන ලෙසටයි.

බණ දේශනය අවසන්. දැන් කතාව.

දේශපාලන මත ගැටුමක් හේතුවෙන්, මම ඔහුට දිනක් කැන්ටිමේදී ඉතා දරුණු ලෙස බැන වැදුනෙමි. පහර දීමටද සූදානම් වුවද අනෙක් අය මා වැලකූහ. සාමාන්‍යයෙන් මා එලෙස හැසිරෙන්නෙක් නොවේ. ඒ දිනවල විශ්වවිද්‍යාලය මට කරන ලද බලවත් අසාධාරණයක් සහ අතිශයින් පෞද්ගලික ජීවිතයේ යම් කළකිරීමක් නිසා අසහනයෙන් කල් ගෙවීම මීට ආසන්න හේතුව විය හැකිය. කෙසේ වෙතත් එය සාධාරණිකරණය කිරීම කිසිසේත් අනුමත කළ නොහැක.
ආයෙත් ට්‍රැක් පැන්නා...!

දින කිහිපයක් ගතවිය. මසක් පමණ එකදිගට තිබුණු අසනීප ගතිය නිසා දුර්වල වූ ශරීරයක් හිමිව තිබූ මම දිනක් ක්ලාන්ත වුනෙමි. වහාම මා රෝහලට ඇතුළත් කරනු ලැබීය. රුධිරගත ග්ලූගෝස් මට්ටම 667, එනම් ඉතා අවදානම් තත්වයකට ඉහළ ගොස් තිබුණි.
මෙහි අතුරු ඵලයක් ලෙසට තාවකාලික අර්ධ අන්ධභාවයට පත්වීමි.
රජයේ රෝහලේ සති කිහිපයක් ප්‍රථිකාර ගත්තද යථා තත්වයට පත්වන සේයාවක්වත් තිබුනේ නැත. මා ඉන් ඉවත් කරගෙන් ගොස් පෞද්ගලික රෝහලක විශේෂඥ සේවය සැලසීමට මාපියන් තීරණය කර තිබුණි.
මේ වනවිට 3 වන වසර අධ්‍යයන වාරය අවසන් වීමට තිබුනේ දින කිහිපයකි. නේවාසිකාගාරයේ මගේ බඩු මුට්ටු අස් කරගතව යුතුව තිබුණි. ඊටත් වඩා තවත් සති කිහිපයකින් විභාගය පැවැත්වේ. දින කිහිපයකින් පෙනීම නම් ලැබෙනු ඇතැයි වෛදවරු මත පළ කළද, පොත් හා සටහන් ඇතුලුව අනෙකුත් අඩුම කුඩුම ඉවත්කර ගෙන ගෙදර ගෙන යාමට මම තීරණය කළෙමි. එවිට පෙනුම යළි ලැබුනොත් පුද්ගලික රෝහලේ සිට මට ඒවා පරිශීලනය කළ හැකිය.

නේවාසිකාගාරයට පැමිණි මට දැනගන්නට ලැබුණු පුවත නම් එතරම් සුබදායක නොවේ. මගේ ෆැකල්ටියේ මිතුරන් දේශනයකය. තව පැය ගණනකට ඔවුන් නිදහස් නොවනු ඇත. කිලෝමීටර දෙසිය ගණනක් යා යුතු හෙයින් දැන්ම පිටත් විය යුතුය. 

මා මුහුණ දුන්නේ ඉමහත් අපහසුතාවකටය. පරිගණකය ඇතුලු සංකීර්ණ 'දේපල' වෙන්කර ඇසිරීමට ම පියාට නොතේරේ. මමද පොට්ටයෙක් බවට පත්ව ඇත.

"මචං. කෝ හිටපන් මම අස් කරල දෙන්නම්..." මිතුරකු මගේ අතින් අල්ලාගනු උණුසුමට දැණුනි. මම ඔහු කටහඬින් හඳුනා ගතිමි. ඔහු ෂෙරීෆ් ය!

සියලු දෑ ඉතා ඕනෑකමින් එකතුකර අසුරා දෙනු ලැබුනේ තවත් කළමනාකරණ පීඨ මිතුරන් කිහිපදෙනෙකුගේද සහය ලබාගනිමිනි.

මගේ ලැප්ටොප් පරිගණකයද උරෙහි දරාහෙන, මාද වත්තන් කරගෙන ඔහු සීරුවට පඩිපෙළ බැස්සේය.

මා යන්නට සැරසී වාහනයට ගොඩවීමි.
"උඹට සනීප වෙයි මචන් බයවෙන්න එපා. මම කෝල් එකක් දෙන්නම් උඹට...."
වාහනය පණ ගැන්වුනු විට ඔහු අනිත් උන්ට මෙසේ කියනු ඇසිණ.
"පව් බං _____. හිත හොඳ කොල්ලෙක්නේ." 
ඔහු එය කිව්වේ අවංක හදවතේ පත්ලෙන්ම (බොක්කෙන්ම) බවට මට කිසිදු අවිශ්වාසක් නැත. 

මා දක්වන ලද අකාරුණිකත්වයට මට ලැබුණු හොඳම දඬුවම මෙයින් ලැබුණු පසුතැවීමයි.

අධ්‍යාත්මික හීන (Spiritual Dreams)

හීන වල ඇත්තේ අප දිවා කල දකින දේ සහ මායාවන් පමණක් යයි එක්තරා සිද්ධියක් වන තුරා මමද විශ්වාස කළෙමි.

සරසවියේ පළමු වසරේදී මම එක්තරා තැනැත්තියකට හදවතින් පෙම් කළෙමි. (කුළුඳුල් දෙවන වතාවට.) කළබල වෙන්න එපා! ඇය සිහිනෙන් පෙනීම කිසිසේත් අරුමයක් නොවේ.

පසුව ඇයට පෙම්වතකු සිටින බව දැනගෙන සිත හදාගෙන කළක් ගතකළෙමි. නමුත් මාස කිහිපයකට පසු...
මා ඇයට අනවශ්‍ය යෝජනා කරමින් කෙටි පණිවුඩ යවන බවට රාවයක් පැතිරෙන්නට විය. අහිංසක කෙල්ලක් වූ ඇය පවසනා දෙය සැමදෙනාම විශ්වාස කළහ.

මා පත් වූයේ ඉමහත් අපහසුතාවකටය. කොටින්ම මගේ ළඟම මිතුරියන් පවා මා අවිශ්වාස කොට පිළිකුල් කරන තරම් තත්ත්වය දරුණු විය...

නොකළ වරදකට සැවොම සැක කරද්දී මට සියල්ල එපා විය. පසුදින උදෑසන දේශන යාමට පිටත්වූ මට, ඒ සඳහා මානසිකත්වයක් නොවූයෙන් නොදන්වාම ගෙදර යාමට හදිසියේ තීරණය කළෙමි.
මා නිවසට පැමිණෙනු දුටු අම්මා පුදුම වූවාය.ඇය කිව්වේ මෙහෙම කතාවකි!

"පුදුම වැඩේනේ පුතා. මා දැක්කනේ ඊයෙ හීනෙන් ඔයා අද මේ විදියටම මේ ෂර්ට් එකම ඇඳගෙන, මේ විදියටම මේ බෑග් එක එල්ලගෙන 'කැම්පස් එකේ මට නිවරැද්දේ ප්‍රශ්නයක් දාලා' කියාගෙන එනවා".
ඒ කතාව ඇසූ මට දහසක් දේ සිතුණි. මේ ගැන හාංකවිස්සියක්වත් ඇයට නොකී බව මට හොඳටම විශ්වාසය. කිලෝමීටර දෙසිය විසිපහක් ඈතින් සිටි ඇයට මේ දේවල් දැනුණේ කෙසේද?

මීට පසු මම තවත් දෙයක් නිරීක්ෂණය කළෙමි. එනම් තාත්තා ගැන නරක සිහිනයක් දුටු හැම දිනම ඔහු දැඩි සිත් තැවුලෙන් සිටි බවයි. (කලාකරුවකු වූ ඔහුට නිතර ගෝල තරුණ නිළි ගැහැණු ළමයින් සමඟ වැඩ කිරීමට සිදුවේ. මෙවැනි අවස්ථාවලදී අභූත චෝදනා නැගීම ඔහුගේ ප්‍රතිවාදීන්ගේ සිරිතකි.) ඔහු හා මා අතර පවතින්නේ දැඩි අධ්‍යාත්මික බැඳීමකි. එය කුඩා කළ සිට පැවත එන මිත්‍රත්වයක් වැනි හැඟීමකි. 
හීන තුළ (සෑම එකකම නොවේ.) අපි සිතනවාට වඩා ගැඹුරක් අන්තර්ගතව ඇති බව මා පිළිගත්තේ එම සිදුවීමෙන් පසුවය. (මා තුළ ජොතිෂ්‍යය වැනි ගුප්ත විද්‍යා ගැන ඇත්තේ ඇල් මැරුණු කුතුහලයකි.)

තවත් යමක් මතක්වී මට දවල් තරු පෙනුණි.
මලලසේකර! ඒ කියන්නේ ගෙදරට නොකී අනෙක් දේවලුත් අම්මට පේනවද..?

සංවේදී කමට බිලි දුන් රස්සාව

'කට වැඩි නිසා'  සරසවියෙන් රස්සාවක් දීම ප්‍රතික්ශේප කළ හෙයින් පුද්ගලික අංශයේ රැකියාවක් සොයා ගන්නට සිදු වූ බව ඔබ දනී. මට ලැබුනේ මෘදුකාංග ක්ෂේත්‍රයේ රැකියාවකි. මගේ වැඩි කැමැත්ත තිබුනේ ඉගැන්වීමට මුත් කරන්නට දෙයක් නොමැති තැන හිත හදාගෙන එය කරගෙන ගියෙමි. මෙහිදී තරමක් මානසිකව වැටී සිටි මට හොඳ මිතුරියක් සම්භවුනි. මිතුරියක් යනු මිතුරියක් (යෙහෙළියක්) මිස ආදරවන්තියක් නොවේ! ඇයට පෙම්වතකු සිටී. මා කිසිදිනක ඇයගෙන් මිතුදමට එහා යමක් සිහිනයකිනුදු පතා නැති බව මගේ හදවත දනී. දැඩි පීඩනයක් යටතේ දිනකට පැය 12-18 සේවය කළ අප අපේ මිත්‍රත්වයෙන් බලාපොරොත්තු වූයේ හුදෙක් හිත සැනසෙන්නට වචනයක් හුවමාරු කරගැනීම පමණි. අප දෙදෙනා මුළදී එකම ව්‍යාපෘතියක එකම කණ්ඩායමක වැඩ කළෙමු. අප ආහාර ගන්නේ එකටය. රෑ බෝ වන තුරු වැඩ කළ දිනවලට මම ඇය ගාළු පාරට ගොසින් ඇරලවමි. ඒ යන මීටර් 700 තුළදී අප කතාකරන දෑ දෙදෙනාගේම මානසික සෞඛ්‍යය හොඳින් තබාගැනීමට තරම් වටිනාකමක් එක්කළ බව අප දෙදෙනාම ඒකමතිකව විශ්වාස කළෙමු.

කරමින් සිටි ව්‍යාපෘතිය අවසන් වූයෙන් අප ආයතනය විසින් අළුත් එකක් භාරගෙන තිබුණි. කලින් එකේ මගේ වැඩ කොටස ඉතා හොඳින් කළ නිසා මට නව ව්‍යාපෘතියේ මෙහෙයවීම භාර දීමට කළමනාකරීත්වය තීරණය කර තිබුණි. තාක්ෂණික ප්‍රධානී සහ මගේ සහායිකාව වූයේ මගේ යෙහෙළිය වීම හිතට ඉමහත් සැනසීමක් විය. ගතවන කාලය ඇස්තමේන්තු කළ යුතු විය. කණ්ඩායම සමඟ සාකච්චා කර මාස 3ක් ඉල්ලීමි. 'එච්චර වැඩියි' කී පාලන අධිකාරිය මෙය හදිසි (අපෙන් නො අසා ගනුදෙණුකරුට පොරොන්දු වී තිබිණ.) එකක් හෙයින් මාසයකින් සම්පූර්ණ කිරීමට බල කළේය. කෙසේ හෝ වැඩකරන දින 34කින් ව්‍යාපෘතිය භාර දීමට කැමතිකරවා ගැනීමට මට හැකිවිය.

කිසි ප්‍රශ්නයක් නැතිව අපේ ජීවිත සති කිහිපයක් ගලා ගියේය. සියල්ල කණපිට හැරවුනේ තවත් අලුත් ප්‍රොජෙක්ට් එකක් සමාගමට ලැබීමත් සමඟය.
මෙහිදී මට දරාගැනීමට බැරි තීරණයක් කළමනාකාරීත්වය ගත් හ. එනම් මගේ යෙහෙළිය මගේ ප්‍රොජෙක්ට් එකෙන් ගලවා එහි සේවයට යෙදවීමය. ඊට වඩා වැඩේ දරුණු වන්නේ ඇයගේ තැන ගැනීමට අළුතින්ම පැමිණි ට්‍රේනී (පුහුණුවන) කෙල්ලක් දැමීමය. පළපුරුදු අයකුගේ සේවය වෙනුවට ආධුනිකයකුගේ සේවය ලබාගනිමින් නියමිත දිනයටම වැඩ අවසන් කළ යුතු බව ලොක්කෝ මට දැන්වූහ. කරුණු පැහැදිලි කිරීමට ගත් සියලු උත්සාහයන් ව්‍යර්ථ විය.

මට දරා ගැනීමට නොහැකිම කරුණ වූයේ තාක්ෂණිකව මට මුහුණ දීමට සිදුවූ අපහසුතාවය නොවේ. මගේ යෙහෙළිය මා වෙනුවෙන් වචනයක්වත් කතා කිරීමට උත්සුක නොවීමය. ඒ වෙනුවට ඇය පාලන අධිකාරිය සාධාරණීකරණය කරන්නට අසාර්ථක උත්සායක යෙදුනේ මන්දැයි නොදනිමි. සමහරවිට එකම දවසේ සේවයට බැඳී මා යටතේ සේවය කිරීම, පිටින් නොපෙන්නුවාට සිත යටින් ඇය නොරිස්සූ වූවා විය හැක. ඇරත් ඇය මොරටු උපාධිධාරිනියකි.
මේවා කියමින් මම ඇයට චෝදනා කළෙමි. ඇය නොවේ සළිත වුනේ. ඒ වෙනුවට ඇය තම අළුත් කණ්ඩායමේ සාමාජිකයින් සමග ඉතා සතුටින් වැඩ කරනුද, එකට ආහාර පාන ගනිනුද පෙනුනි. සමහර විට මට පෙනෙන්නම එසේ කළා විය හැකිය. මම එවෙලේ කතාකළ අයුරු තද වැඩියයි දැන්න්ම් සිතේ.
එදින රාත්‍රියේ ඇය මා ඇමතීමට උත්සාහ කළාය. 'මල පැන' සිටි මම දුරකථනය විසන්ධි කළෙමි.

එදා සිට සති ගණනාවක් මා සිතින් ජීවත් වූයේ අමු අපායකය. කෙසේ වෙතත් ප්‍රශ්නවලින් පැන යන පුද්ගලකු නොවන මම මගේ රාජකාරිය නිසි ලෙස, වෙනදාටත් වඩා හොඳට කරගෙන ගියෙමි.
දිනක් මේ පීඩනය පුපුරා ගියේය. ඒ ඇය මා වෙත 'පාස් කළ' සියුම් 'හින්ට් එකක්' (උපහාසයක්) නිසාවෙනි. මට නිම් නැති විය. මා විඳි දුක කියමින්ද, එයට ඇය වගකිව යුතු බව චෝදනා කරමින්ද මිනිත්තු ගණනක් මම ඇයට බැණ වැදුනෙමි.

වැඩ කළ හැකි මානසිකත්වයක් නොවූ බැවින් මම එළියට ගියෙමි. එළියේ ගැලරියේ අපි කෑම කන තැන මේසයක් හා පුටු කිහිපයක් වෙයි. අවුරුදු විසි ගණනකට පසු මම දරාගත නොහැකි ආත්මානුකම්පාවෙන් හැඬුවෙමි.
මෙහිදී මා කිසිසේත් බලාපොරොත්තු නොවූ දෙයක් සිදුවිය. එනම් හැඬුමට මාත් සමඟ ඇයත් එක්වී සිටියාය. මාත් සමඟම ඇයත් කාර්යාලයෙන් පිටවී තිබුණි.

කෙසේ වෙතත් ඒ වනවිට සියල්ල සිදුවී හමාර වී තිබුණි. මගේ අස්වීම් ලිපිය මා භාරදී තිබුනේ මීට සති කිහිපයකට පෙරය. ව්‍යාපෘතියත් නොබෝ දිනකින්ම සම්පූර්ණ වූයෙන් මම සියල්ලන්ට සමුදී පිට වූයේ හිස් අතින්ය.

මා දැඩි තීරණ ගන්නා අනම්‍යශීලී පුද්ගලයෙකු බව ඔබ පවසනු ඇත. එහෙත් නමට 'මෘදු'කාංග වුවත් එහි සිටින බහුතරයකගේ හදවත් මෘදු නොවන බව අත්විඳ, කළකිරී සිටි මම ගත් තීරණය ගැන අදටත් පශ්චාත්තාප නොවෙමි. මා උගත් දෙයින් එදාට වඩා අද රටට සේවයක් වන්නේ යයි හැඟෙන නිසා ඒ මතකය අමතක කිරීමට මට අපහසු නොවනු ඇතැයි උපකල්පනය කරමි.

ලාංකික විද්‍යාඥයා සහ මාර්ග බාදකය

අසල්වැසි රටේ ජන නායකයන් ලෙසට අති අග්‍රගණ්‍ය විද්‍යාඥයන් සහ විශේෂඥ ඉන්ජිනේරුවරුන් නම් කෙරෙද්දී, හැමදාමත් අපේ රටේ එවැනි තැන්වලට මුසා බස් තෙපලීම සිය වෘත්තීයේම කොටසක් වන නීතීඥයන්ම පත් වීමට, ජනතාව අතර වීරයන් මැවීමේ පරම වරප්‍රසාදය ලද අපේ මාධ්‍යවේදීන් සම්පූර්ණයෙන්ම වගකිවයුතුය.

පහත දැක්වෙනුයේ මගේ සත්‍ය අත්දැකීමකි. මා පැවසූ කරුණු වල යථාර්ථවදීභාවය මෙය කියවා පසක් කර ගනු මැනවි.

ගාලු පාරේ කොළඹ දෙසට ධාවනය වූ නගරාන්තර බසයට කටුබැද්ද හන්දියෙන් ඔහුත් මමත් ගොඩනැඟුනෙමු. අපට වැඩි දුරක් යාමට හැකිවූයේ නැත. අඟුලාන පොලිස් මුරපොලේ මගීන් පරීක්ෂාව සඳහා බසය නවත්වනු ලැබීය. එය යුද්ධය නැගලා ගිය කාලය බැවින් අප සියලු දෙනා බසයෙන් බැස්සේ කැමැත්තෙන්ම ය.

මුරපොලේ නිලධාරීන් සියලු මගීන්ගෙන් තමා ගැන කෙටි හඳුන්වාදීමක් විමසූහ. මාත් සමඟ බසයට ගොඩවූ ඔහු හඳුන්වාදීමට අවස්ථාවයි මේ. ඔහු ආතර් සී. ක්ලාක් ආයතනයේ සේවය කරන සිරිලක අති අග්‍රගණ්‍ය විද්‍යාඥයෙකි. (ඉලෙක්ට්‍රොනික විද්‍යාව) කොටින්ම කිවහොත් ඔහුගේ සේවය වනුයේ වැඩි කොමිස් මුදල් නිසා මෙරටට ගෙනවා වැඩි දවසක් යන්නට මත්තෙන් ක්‍රියා විරහිතවන රු.කෝටි ගණන් වටිනා අධි තාක්ෂණික උපකරණ ඉතා අඩු පිරිවැයකින් ගොඩ දැමීමයි. මෙලෙස ඔහු ජාතියට ඉතිරි කර දී ඇති ජාතික ධනය රු. කෝටි 700 ඉක්මවන බව කිවහොත් එය කිසිසේත්ම අතිශයෝක්තියක් නොවේ.(මෙරට මාධ්‍ය වලින් සැබෑ වීරයන්ට දී ඇති අධික ජනප්‍රියතාව කොතරම්ද යත්, ඔහුගේ නම ඔබ කිසිවෙකුත් කිසිදින අසා නැති බවට මට 100%ක් ම විශ්වාසයි.)

ඉතින්, අමුතු යමක් සිදිවූයේ නැත. හැමදාම මේ රටේ සිදුවූ දෙයම මෙවර ඇස් පනාපිටම යළිත් සිදුවිය. ඔහුගේ රාජකාරි හැඳුනුම්පත සත 5 කට වත් මායිම් නොකර ඔහුව සම්පූර්ණ පරීක්ෂා කළ අතර අප අතර සිටි පැළඳි ඝනකම් රන් මාල පොටවල් කිහිපයම පෙනෙන්නට කමිසයේ බොත්තම් ඇරගෙන සිටි ප්‍රාදේශීය දේශපාලඥයාට කටපුරා 'සර්' කියමින් දෙකට තුනට නැවෙමින් මහත් හරසර දක්වන ලදී. 

මේ තත්වයට සම්පූර්ණයෙන්ම වගකිව යුත්තේ අපේ රටේ මාධ්‍යයි. සරල උදාහරණයක් ගතහොත්, දියුණු රටක බිහිවන ජනප්‍රිය සිනමා කෘති වලින් 90% කටත් වඩා තාක්ෂණය (ඇතැම් විට ඔවුන්ට දැනට නැති තාක්ෂණ පවා) තේමාව කරගත් විද්‍යා ප්‍රබන්ධයන්ය. බොහෝවිට ඒවායේ ප්‍රධාන චරිත (සුදු හෝ කලු වේවා) විද්‍යාඥයන් වටා ගොඩ නැගේ. නැතහොත් කථාවේ සිද්ධි සමුදායට එවැන්නන්ගේ බලපෑම අති මහත් වේ. සාමාන්‍ය ප්‍රජාවේ ආකල්ප, සිතුම් පැතුම් තුළ තවදුරටත් විද්‍යාඥයා යනු ආගන්තුකයෙක් නොවේ. ඔවුන් සමඟ එදිනෙදා දිවියේ සමීපතමයෙකි. ළමා හා යොවුන්, ඇතැම් විට තරුණ හෝ පරිණත සිත් පතුලේම සිටින වීරයෙකි.

එහෙත් ලංකාවේ වීරයන් බවට පත්ව ඇත්තේ...? දේශපාලකයන්ගේ කියන කතා වලට ප්‍රවෘත්ති විශේෂාංග වෙන් කරමින්,එවැනි සංවාද වලට පැය ගණන් වෙන්කරමින් රටේ සාමන්‍ය ජනතාව අතර ඔවුන් වීරයන් කිරීමට මාධ්‍ය නොගන්නා උත්සාහයක් නැති සේය. ජාතික පුවත්පතක 70% කටත් වඩා ඉඩ වෙන්වන්නේ ඔවුන්ටය. කලා කරුවන්ට වෙන්වූ විශේෂාංග අතිරේකයට පවා මොවුහු පවුල් පිටින්ම රිංගවති. ඇතැම් ජාතික පුවත්පතක ඒ වෙනුවෙන්ම වෙන්වූ අතිරේකයකි. එවැනි එක් විශේෂාංගයක නම 'දියත' යි. දියත යනු ලෝකයයි. එනම් දේශපාලනය යනු මුලු ලොවම තනි වචනයකින් නිරූපණය කළ විට ලැබෙන ප්‍රතිඵලයද..?
මේ පුස් වීරයන් සමාජයේ ඉහලිම වැජඹෙද්දී, අදටත් ආතර් සී. ක්ලාක් ආයතනයේ බහුතරයක් අසාමාන්‍ය බුද්ධියකින් හෙබි සැබෑ මිනිසුන් බස් වල රස්තියාදු වෙති. ඔවුන්ට සුර සැප දීමටවත්, දෙකට තුනට නැමී පය ලෙව කෑමටවත් දේශපාලකයන් රටකට අනවශ්‍යම පිරිසක් යයි කියාවත් මම අදහස් නොකරමි. සිදුවිය යුත්තේ ඔවුන්ට හිමි ගරුත්වය ලබාදීම පමණක්ම ය. 

මෙන්න මෙ ටිකත් අවධාරණය කළොත් මැනැවි යයි මට සිතුනි. එදා ආතර්. සී. ක්ලාක් ආයතනයේ මා සමඟ සේවය කළ බොහෝ දෙනා අද එහි නැත. ඔවුන් ආයතනයේ අනුග්‍රහයෙන් නොව, සිය පුද්ගලික වියදමින් මේ රට හැර ගොසින් ය. නැවත ඒමට ඔවුන් පොරොන්දු පත්‍ර අත්සන් තබන්නේ කුමකටද? විදේශ ගත වීමට පෙර සිය ඉල්ලා අස්වීම් ලිපි භාර දී ඇති බැවිනි.

මෙවන් සන්දර්භයක් තුල බුද්ධි ගලනය යනු හුදෙක් තවත් එක් මායාවක් පමණක් ද...?

තවත් එක් සංවේදී සත්‍ය කතාවක්…

ඇදුරන් (විශේෂයෙන් සරසවි) යනු 'බෝඩ් එකට' උගන්වා යන, සිසුන්ගේ සිතුම් පැතුම් කිසිදා ස්ඵර්ශ නොකරන, මුදල් මත්තේම නැහෙන අසංවේදී නරුමයන් යයි සිතා සිටින අය කරුණාකර මෙය කියවන්න.

දේශන ශාලාවේ සිටි සියගණනක් වූ සිසුන් අතුරින් එක් කඩවසම් පිරිමි ළමයෙක් ළඟ මගේ අවධානය රැදුනා…
Multimedia තිරයේ සිදුවන වෙනස් කම් වලට ඔහු දැක්වූයේ එපමණ හොඳ ප්‍රතිචාර නොවෙන අතරම ඊට වඩා ඔහුට වැදගත් වුනේ දේශනය record කර ගැනීමයි.
දේශනය අවසන් වුනාට පස්සේ ඔහු සිය පෙම්වතියත් සමග විත් මා මුනගැසුනා. ඔහු මගෙන් ඉල්ලා සිටියේ දේශනයේ විද්‍යුත් පිටපත (soft-copies).
ඒ කුමකටදැය් මා විමසූ විට ඔහු කීවේ එය text-2-voice software 1ක් මගින් audio බවට හරවාගෙන සවන්දෙන බවක්.
ඔහු විෂේශයි කියලා දැන් හොඳටම විශ්වාසයි නේද?…ඒත්..ඉගෙනීමට තියෙන අසාමාන්‍ය උනන්ඳුවට වඩා තවත් විෂේශත්වයක් ඔහුට තිබුනා…
ඔහුගේ දෑසම අන්ධයි…..!
එවෙලේ මා ළඟ එය (soft-copy) නොතිබූ නිසා staff room 1කේ දී මා හමුවන ලෙසට මා දැනුම් දුන්නා.
ඔහු සිය පෙම්වතියත් සමග විත් මා staff room 1 දී යළි මුනගැසුනා. මම විස්තර ඇහුවා හිත නොරිදෙන විදියට…..
ඔහු අන්ධ වෙලා තියෙන්නේ මීට මාස කීපයකට කලින් (විශ්වවිද්‍යාලයේ පළමු වසරටත් පසු )…
ඔහු කියනවා ඔහු මේ විෂයට හා මගේ දේශනයට ඉතා තදින් ඇලුම් කරන අතර ඔහුට මේ විෂය ඉතා හොඳින් ඉගෙන ගැනීමට අවශ්‍ය බව…
Record කරගත් මගේ දේශනයට නැවත නැවතත් සවන් දෙන බව ඔහු කියනවා….
හිතන්න….Computer Screen 1 නොපෙනෙන කෙනෙක් ඒක ඉගෙන ගන්න කොයිතරම් නම් ධෛර්යයක් ඕනෙද කියලා……
තවත් සංවේදී අතුරු කතාවක් තියෙනවා..
ඔහුගේ පෙම්වතිය ඔහු අන්ධ වීමට කලින් හමුවූ කෙනෙක්. ඇය ඔහුට කණවැල අල්ලන්නේ හරිම ආදරෙන්..
අද ඔහු අත්සන් කරනකොට ඇය පොඩි ළමයෙකුට ලියන්න පුරුදු කරන අම්මා කෙනෙක් වගේ ඔහුට උදවු කලේ. එවෙලේ මම ඉතාම හැඟීම් බර උනා..
ඒ වගේ උතුම් චරිත මම දැකලා තිබුනේ media වලින් විතරයි….
මම ඔහු වෙනුවෙන් මට හැකි උපරිමයෙන් උදවු කරනවා…අද ඔහු වෙනුවෙන් විශේෂ සටහන් මම හදන්න පටන් ගත්තා…..
මගෙන් වෙන්න ඕනෙ යුතුකම් ගැන මම අද ඉතාම තෘප්තිමත්..
ඉගැන්වීමෙන් ලබන තෘප්තිය මට වෙන කිසිම දෙයකින් ලබන්න බෑ කියන එක මම තේරුම් ගත්තා.
මගේ අම්මා තාත්තා (ඒ දෙන්නම ගුරුවරු), ගුරු දෙවියන් ගැන මට දැන් තියෙන්නේ පෙරටත් වඩා ලොකු ආදරයක් සහ ගෞරවයක්…
ආදරණීය සිසු දෙපල….ඔබට හදවතින්ම සුභ පතනවා…බුදු සරණයි….

2011.12.01 විශ්වවිද්‍යාලයේදීය.
පසු කතාව.
2011.05.09 වන දින මම විශ්වවිද්‍යාලයට සමු දුන්නෙමි. එදින උදේ දේශනයේදී ඒ බව සිසුන්ට දැනුම් දෙනවිට මට හැඬුම් ආවේය. ඒ තරමටම මා විශ්වවිද්‍යාලයට ආදරය කළ නිසා විය යුතුය. කෙසේ වෙතත් මා සහෝදර ආචාර්ය මණ්ඩලය  සාදයක් සංවිධානය කර ඇති බව දැනුම් දෙනු ලැබුනු හෙයින් දේශනය අවසන් වූ වහාම මට සිසුනට සමු දෙන්නට සිදු විය.
මා සමුගැනීමේ සාදය අවසන් වී යළි පැමිණෙන විට වසා දමා ඇති ආචාර්යවරුන්ගේ විවේකාගාරය ඉදිරිපිට ඔහු සිටගෙන සිටියේය. මම ඔහුගේ අතින් අල්ලා ගතිමි.
"සර්...මගෙන් පොඩි සිහිවටනයක්. මේක එච්චර වටින්නේ නම් නෑ...".
මා කීවේ මෙපමණකි.
"දරුවෝ, වටින්නේ මේකෙ රුපියල් වලින් කියන වටිනාකම නෙවෙයි. දෙන කෙනාගේ හදවතයි." 
මා ලැබූ තිළිණ අතුරින් ලද වටිනාම සහ සදා අමරණීය මතකයන් රැගෙන යන සිහිවටනය එම සරල යතුරු රඳවනයයි. අදටත් එය සුරැකිව මා සතුව ඇත.
ආදරණීය මිතුරු මිතුරියන්ට සමුදී ගේට්ටුවෙන් පිටතට පැමිණ අවසන් වරටත් මම හැරී බැලුවෙමි. '_____ විශ්වවිද්‍යාලය' යන නාම පුවරුව බොඳවූ දෑස් තුළින් දුටිමි.

නොදුටු ගුරුවරු

පිටිසර පාසලක සිට 5 වසර ශිෂ්‍යත්වය සමත් වී නගරයේ ලොකු කොලීජියකට පැමිණි කොළු ගැටයෙක්, පරිගණක විද්‍යාගාරයේ ලොකු පන්තිවල අයියලා ඉගෙන ගන්නවා බලා සිටියේ කවදා තමන්ට මේ වාසනාව උදා වේදැයි නොඉවසීමෙන්. කෙසේ වෙතත් පොඩි එකාගේ ආශාව මුදුන්පත් කරගැනීමට තවත් වසර ගණනාවක්ම ගත වුනා.
දැන් පීරියඩ් එකේ කොච්චර වෙලාවක් ගියාද..? ඒත් අනේ කොම්පියුටර් ටීචර් උගන්නන පාටක් නෑනේ...බලාගෙන හිටියා හරියන්නේ නෑ...ගියා ටීචර් ළඟට....ගිහින් කිව්ව අවනඩුව...
රවලා බලපු ගුරුතුමිය ප්ලැටිග්නම් පෑන් වලින් මොනවද සටහන් වගයක් ලියපු ෆයිල් කවර කිහිපයක් දුන්නා. 
මහත් සතුටටට පත් ශිෂ්‍යයාට ඒ ටික ඉවර කරන්න ගතවුනේ මිනිත්තු කිහිපයක් විතරයි...
ඒ කරලා වටපිට බලද්දි මෙන්න අනිත් යාළුවෝ වැඩ.
එකෙක් Keyboard එකේ අකුරු පිලිවෙලකට නෑ (QWERTY) කියලා පරණ කොම්පියුටරයක Keys ගලවලා ABCD පිළිවෙලට හදනවා. (ඒක පරණ ලොකු keyboard 1ක්. දෙපැත්තෙන් තද කලාම බට්න් 1 ගැලවිලා අතට එනවා.)
හොඳම වැඩේ එතන නොවෙයි. තව යාලුවෙක් Game 1ක් Play කරනවා. ඒ දවස්වල තිබුනේ DOS Games. අර මොකාටද ගිණි බෝල කවන සීන් 1ක්. තියෙන්නේ Arrow Keys වලින් ඌව එහේ මෙහේ යවන 1 විතරයි. හරිම ආතල් වැඩේ. Games වලට ආස නැත්තේ කවුද..? ඉතින් අපේ කතා නායකයත් වැඩේට සෙට් වුනා කියමුකෝ...
වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ ආවෙ නැතෑ කොම්පියුටර් ටීචර් කඩාගෙන බිඳගෙන....
"තමුසෙලාට පුලුවන් ඔච්චරයි ඉතින්......." මොනවද මොනවදෝ කියලා අන්තිමට මෙහෙමත් කිවුවා.."තමුසෙලට කවදාවත් ඉගෙන ගන්න බැහැ. මැට්ටෝ. ආයෙ කවදාවත් අපිට පව් දෙන්න මේ පැත්තෙ නාවට කමක් නෑ....". කට්ටියම එළියට දැම්මා.
එදා ඉදල අපේ කතානායකයට විදුහලේ කොම්පියුටර් ලැබ් එක අධි ආරක්ෂිත කලාපයක් (ඇතුල්වීම තහනම්).
හැබැයි....දැන් කාලය මැවු වෙනසක අරුමේ....
අර මැට්ටෝ කියල එලියට දාපු අයගෙන් වැඩි දෙනෙක් පළවෙනි පාරම AAA දාලා මොරටුවේ ඉංජිනියරින් ගියා...
කණ්ඩායමේ ලොකුම 'මැට්ටා' කියලා එලියට දාපු අපේ කතානායකයා දැන් රටේ කීර්තිමත් විශ්වවිද්‍යාලයක පරිගණක විද්‍යාව පිළිබඳ කථිකාචාර්යවරයෙක්....

ආදරණීය ගුරුතුමණි.....

මගේ දෑස...
මේ ලොව කිසිදු මනුෂ්‍යයකු විසින් නොදැකිය යුතු දෑ දැක්මට තරම් පව් කර ඇත.
උගත්, දක්ෂ ඉන්ජිනේරුවන් විසින් සැලසුම් කරන ලද විෂවායු කුටීර දැක ඇත්තෙමි...
උගත් වෛද්‍යවරුන් විසින් නිපදවූ විෂ,
පුහුණු හෙදියන් විසින් එන්නත් කරනු ලැබූ දරුවන් දැක ඇත්තෙමි.
කරුණාකර මීට පසු ඔබේ ශිෂ්‍යයන්ට මිනිසත්කම උගන්වන්න...

සටහන.

ජර්මනියේ උසස් විද්‍යාලයක පුවරුවක, එක්තරා උදෑසනක මෙසේ සඳහන් කොට තිබුනේ කතෘ අඥාතව ය.
වධක කඳවුරකින් අනූනවයෙන් පණ බේරාගත්තෙකු විසින් සිය සත්‍යවූත්, කටුක වූත් අත්දැකීම් සමුදාය අලලා නිර්ව්‍යාජව රචිත බව පෙනී යයි.
මේ වදන් පෙළ මුල් වරට සහ අවසන්වරට මා නෙත ගැටුනේ මීට වසර 12කට පමණ පෙරය. 
ඒ මා ලැබූ ප්‍රථම ව්‍යවහාරික ගණිතය නිබන්ධනයේ පසු පිටය. නිබන්ධන සැපයූ ගුරුදේවයන් ජනක අබේවර්ධන සර් ය. 
අදටත් එම වදන් මට අද වාගේ මතකයි. ඒ තරමටම එය මසිතට කාවැදුනි.
මමද අද රජයේ විශ්වවිද්‍යාලයක ගුරුවරයෙක්මි. දේශනයක් සඳහා වේදිකාවට ගොඩවන විට
මෙය, විශේෂයෙන්ම මෙහි අවසන් වාක්‍යයෙන් කර ඇති හැඟුම්බර ආයාචනය අදට මෙන්ම සදා කල්හි මා හට සිහිවනු ඇත්තේ
චිත්ත සන්තානයේ මැවුනු අසරණ දරුවෙකුගේ ආයාචනාත්මක අහිංසක දෙනෙත සමඟිනි. හද කම්පා කරවන එම බැල්ම හදවතක් ඇති ගුරුවරයෙකුට කිසිදා මගහැරිය නොහැක.